10 jaar ouder in 5 minuten

Vanmorgen toen we uit het raam keken leek het er weer op dat het mistig zou zijn. Douchen, eten, aankleden en op naar de berg.

In Neukirchen aangekomen zagen wij al dat de zon zijn best deed om door de mist heen te komen en zagen we op diverse plekken een blauwe lucht.
In de gondel bleek dat we boven de bewolking zaten en boven de zon scheen en we een schitterend uitzicht hadden. Echt heerlijk. Een zonnetje, zalig uitzicht en schitterende piste's.

We waren zo vroeg dat we een uur lang met z'n drietjes op de mini afdaling konden oefenen. Nu hadden ze de vlaggen van het afskiën weggehaald en de boelie was over de piste geweest. Nu kent Nigila deze helling zo goed, dat zij voor mag skiën. Wat ze dus ook met plezier doet en ja, ze maakt geen bochten, maar gaat gelijk door naar beneden. Zo snel mogelijk, af en toe prikken en maar proberen om haar pappa en mamma voor te blijven. Je moet ook uitkijken, want of er nu mensen pal voor de ingang van het hek zijn of niet, ze schiet echt gewoon voor je langs naar binnen. Ze wordt door de liftmeneer geholpen omdat ze de schoteltjeslift nog niet zelf naar beneden kan krijgen. Die heeft dus pech, want het is naar boven gaan, ze stapt uit de lift, wacht niet op ons en schiet weer naar beneden toe. En een lol dat madame dan heeft :-).

Nadat wij Nigila bij meester Berni hadden afgeleverd zijn wij de heling weer afgegaan en het ging super. Het was genieten van de omgeving, we konden de gehele piste's bekijken en wisten dus ruim van te voren wat er komen ging, dus we konden starten en in één keer naar beneden skiën. We zijn vandaag zelfs naar Bambergen geskied. Dat wilden we gisteren ook al, maar vanwege het zichtprobleem en het feit dat we die pistes totaal niet kenden, besloten wij dit toch maar niet in de mist uit te gaan lopen zoeken. Nu echter was het zicht schitterend, bleek het een mooie lange route. Oké er zaten feitelijk in het onderstuk wel meerdere stukken in, die wat vlak waren (zaten stukken van de sleebaan in nl), maar het was super. Hele leuke huisjes onderweg, best wel stijle afdalingen, die we beiden zonder problemen namen. Echt toppie. Met de nieuwe Smaragdbaan terug naar boven gegaan. Daar weer genoten van het schitterende uitzicht, de vele bergtoppen en de brede (lege) pistes. We hebben vandaag ook besloten dat we volgend jaar hier nog een keertje naartoe gaan. Het is best wel een mooi en rustig gebied (al weten we natuurlijk niet wat het volgend jaar in de schoolvakanties doet......). Nog een paar zalige afdalingen gedaan en om 12:30 Nigila uit haar klas opgehaald. Bernie vertelde dat Nigila al parallel skiede en dat zij het voor een vier jarig meisje heel goed deed. (Bernie blijkt een Nederlandse moeder te hebben, hij spreekt dan ook goed Nederlands... Volgens hem was het niet echt nodig om alles in het Nederlands te vertalen, omdat hij had ontdekt dat zij het in het Duits ook prima begreep allemaal.)

We hadden afgesproken dat Nigila mocht kiezen of ze 's middags met ons of met de klas en de skileraar mee ging. Ze wilde met ons mee. Dus zo gezegd zo gedaan. We hebben afscheid van Bernie genomen, de ski's aangetrokken en de berg afgedaald. We deden een rustige route. Een route met brede piste's, die blauw zijn en die meestal ook rustig zijn. (Nu zijn de meeste piste's rustig, dus dat maakt feitelijk niet zo veel uit, maar toch). We waren nog maar net begonnen en Nigila wilde al naar huis. Geen flauw idee waarom. Dus uitgelegd dat ze mocht kiezen, of met ons mee, of met Bernie. Ze koos toch voor ons, maar wel eventjes dan. We hebben onze route rustig gedaan en dit ging goed.

Toen we in de stoeltjeslift naar boven gingen, begon Nigila er weer over dat ze naar huis wilde. Haar voorgesteld nog één ronde te doen, dan wat te drinken en uit te rusten, dan nog een ronde te skiën en dan naar huis te gaan. Dit was goed dan.
Daar ze op het laatst van de vorige ronde voor me ging en dit heel goed ging, bedacht ik dat het misschien een idee was om haar voorop te laten skiën. Dit vond ze een goed idee en ze had het heel erg naar haar zin. We gingen een blauwe helling af en ze deed bochtjes en op haar gemak ging ze ons voor. Deze blauwe eindigde in een redelijk smal pad, dus skiëde wij achter haar aan. Bij de eerste de beste piste rechts, ging madame ineens gelijk naar rechts. Dit was echter een pittige rode. Wij zagen haar als een kanonskogel naar beneden schieten. (echt waar niet overdreven). Wij gingen haar ook achteraan, maar konden haar bij lange na niet bijhouden. Hoe wij ook gilden, Nigila remmen, Nigila bochten, Nigila remmen. Ze ging steeds harder en harder en verdween dan ook geheel uit ons zicht met nog steeds vreselijk veel vaart en wij wisten dat het hierna nog stijler werd. We probeerden zo snel mogelijk naar beneden te gaan. We kwamen over de rand, keken naar beneden en we zagen niets, geen Nigila, niets. Wel zagen we aan de linkerkant van de piste's heel veel mensen naar een bepaalde plek kijken en op de rand van een kuil in de richting van de stoeltjeslift zagen wij allemaal mensen naar beneden staan kijken. Ook al hoopte ik nog dat het Nigila op wonderbaarlijke wijze gelukt zou zijn om bij de stoeltjeslift te komen, het feit dat er zoveel mensen daar bij die rand stonden,dat zinde mij niets. Timo was als eerste bij de rand en ik zag hem zijn ski's uittrekken en de kuil in gaan. En ja hoor dat zat een vreselijk huilende Nigila. Er zat al een skileraar bij haar. Het bleek dat ze tegen een paal was gevlogen en met paal en al de kuil in was gevlogen. Volgens de skileraar was ze met haar gezicht tegen de paal gekomen. Ze huilde verschrikkelijk (en gelijk had ze). De leraar heeft haar daar nagekeken. Het bleek gelukkig allemaal mee te vallen. Ze klaagde over haar knieën, haar buik, haar benen, maar ze kon alles bewegen. De skileraar heeft haar naar boven gedragen. Nigila was net bedaard. Ik ging op de grond zitten en ik heb haar eerst eens in mijn armen genomen. Ze begon toen weer hartstochtelijk te huilen. Ze had echt groot verdriet. We zijn zo even blijven zitten. Er kwamen allemaal mensen vragen hoe het was en ons vertellen dat we heel veel geluk hadden (Ja, dat hoefden ze mij niet te vertellen.... ze heeft één van haar bewaarengeltjes wel verspeeld volgens mij. We hebben haar op haar skietjes gehesen en zijn heel langzaam naar het dichtsbijzijnde huisje geskied. Eerst plassen, want dat was door de schrik wel heel hard nodig. Daar eerst bekeken of ze alle ledenmaten nog goed kon bewegen, gecontroleerd waar het pijn deed en nogmaals geconstateerd dat ze gewoon vreselijk veel mazzel heeft gehad. Vermoedelijk ook door de tiefschnee waar ze tot slot in terecht was gekomen. We hebben daar wat gedronken (en ik alsnog een traantje gelaten..., het mooie was dat Nigila toen vroeg wat er was en ze zei dat ik wel een koekje van haar mocht om mij te troosten..... wie was er nu ook al gelanceerd geweest? Na deze stop gingen we naar de stoeltjeslift, naar boven en wij wilden feitelijk dat ze even de kleine piste boven nog één keer zou doen, om toch nog even geskied te hebben na haar val. (Ze wilt absoluut niet meer als eerste skiën en je merkt dat ze supervoorzichtig is (ja, ik kan mij er wel wat bij voorstellen, want ze moet echt superhard naar beneden geraced zijn). Er waren zelfs mensen die in de stoeltjeslift hadden gezeten toen het gebeurd was, die naar beneden kwamen om te zien of alles goed afgelopen was. En nee, ze mag morgen absoluut niet meer voorop skiën en nee we gaan ook absoluut niet meer van een rode af met haar!!!!!!!!!!!
We hebben afgesproken dat we morgen sowieso met de kleine oefen helling beginnen. Eerst het vertrouwen weer terug proberen te geven.... pffff je kan volgens mij echt 10 jaar ouder worden in 5 minuten. En mijn hart heeft ook heel lang volgens mij een ander ritme gebonsd dan normaal. Dit gun ik niemand niet, echt niet. Het zou mij niet verbazen als ik daar vannacht nog nachtmerries van krijg.

In de stoeltjeslift begon Nigila bij het voorstel om nog 1x de kleine helling af te gaan weer steeds harder te huilen dat ze moe was, haar knieën pijn deden en ze naar huis wilde. Dus hebben wij besloten het maar bij deze dag en ervaring te houden. Vervolgens voor haar nog souvenirtjes wezen kopen. Ze had geld van haar beide oma's gehad en wij hadden gekleurde armbanden van steentjes zien liggen in een vitrine, die in Bambergen te koop waren. Dus met de auto naar Bambergen getogen, waar ze van haar eigen geld de kettingen en armbanden heeft gekocht. Wit en paarse armbanden en rose en paarse kettingen. Daarna nog broodjes wezen kopen en kreeg zij haar beloofde ijsje. Eind goed al goed. Thuis bleek wel dat net onder haar rechter oog het rood en opgezet was. Dus dat hebben wij nu maar ingesmeerd met anifloor in de hoop dat de blauwe plekken in haar gezicht weg blijven. We vertelden haar dat we het in gingen smeren omdat het dik was geworden door de paal, maar ze kan zich helemaal niet herinneren dat ze tegen die paal is geknald, dus het daar voorlopig maar bij gelaten. Bij het appartement haar nog maals van onder tot boven bekeken, maar er is echt (behalve de rechterkant van haar gezicht) niets aan te ontdekken.

Vanavond heeft ze beide oma's nog even gebeld om te bedanken voor de cadeau's. Ze vertelde dat ze 's morgens met Berni mee was geweest en 's middags met pappa en mamma. Oh zei oma Nemo en wat vond je het leukst. Na even nadenken antwoordde Nigila: Met Berni, want toen ben ik helemaal niet gevallen.

Ik ben dus zeer benieuwd wat het morgen gaat brengen. Ik hoop in ieder geval niet meer dit soort fratsen, want ik weet niet of ik dit nog een keer kan meemaken. Ik hoop in ieder geval dat dit de laatste keer was.

Veel plezier in Nederland en de groetjes hier uit een wat geschrokken Oostenrijk.


p.s. Nigila wilde het geheim houden, want ze was zo gevallen, dus svp niet over hebben met haar verjaardag, maar ik moest het even kwijt hoor........