Op zoek naar de vogeltjes (dag 2)

We hebben wel een beetje gekeken wat we wilden doen, maar nog niet echt beslist. De regen is de hele nacht met bakken uit de hemel komen zetten. Door de regen vaak wakker geweest. Dan kreeg Timo last van een migraine aanval en wilde hij een aspirine die ik ben gaan pakken en moest Nigila nog eens naar de wc en kan zij deze nog niet open draaien, dus ook er weer uit. Die regen was echter de grootste spelbreker van de slaap. Eigenlijk raar, want wij hebben zelden tot nooit regen in de vakantie. We gaan er maar vanuit dat ze daar boven nog niet door hebben dat wij onderweg zijn. We douchen (omdat we voor zeven uur wakker zijn en de broodjes pas om 08:30 uur gehaald kunnen worden :) ).Als we naar douche lopen zien we een ooievaar in het weiland lopen. Timo gaat met Nigila de broodjes halen en ik ga tafel dekken en alles wat daar bij hoort. Natuurlijk heb ik ook even mijn camera gepakt om de ooievaar van dichterbij te bekijken. (Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben cq gaan merken is Timo helemaal in de birdsfotografie en steekt hij mij daar mee aan. Timo trekt dan momenteel ook minimaal eens per week er op uit met zijn camera en komt allerlei vogels tegen, waar ik bij wijze van vorig jaar nog nooit van heb gehoord, laat staan dat deze vogels mij opgevallen waren. Ik had bij het uitzoeken van de camping gezien de camping waar we nu op zaten, dat dit een verwarmd binnenzwembad had en er stond een foto van een grote groep opvliegende vogels bij. (Nou ja liever de vogels dan ik). Dus ik vermoedde dat deze camping bij allebei mijn schatjes wel eens in de smaak zou kunnen vallen. Bij het aanrijden kwamen we borden tegen Ornitologieparc du Marquenterre. Ik had nog zoiets van gooi maar in mijn pet, maar volgens Timo was het een vogelpark. We besloten dan ook de andere dag maar eens die borden te volgen om te zien wat dit was. Nou dat was toch een eind rijden….. na één kilometer gereden te hebben kwamen we op de parkeerplaats aan. Tjonge tjonge tjonge, dat hadden we echt op de fiets kunnen doen, het lag echt letterlijk bijna in de achtertuin van de camper (althans waar we nu stonden.) We hebben rond half elf de camper geparkeerd en zijn naar de ingang van het reservaat gelopen. We hebben kaartjes gekocht en zijn naar binnen gelopen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nogal sceptisch was over wat we daar tegen zouden komen. Ik had het idee dat ik dat buiten het reservaat dan toch ook zou zien. We konden kiezen uit een route van 2 km, van 4 km en van 6 km. Daar het nog druppelde toen wij de camper verlieten, hebben wij onze rubberen laarzen allemaal aangetrokken en de regenjassen aan. We besloten van het begin af aan dat we de route van 4 km zouden volgen. We waren nog geen vijf minuten in het reservaat en we hadden zicht op een waterbassin. We zagen op die plek een ooievaar op een nest, in het bassin zagen we een kraanvogel staan, een kluut kwam aanvliegen, een kuifeend en een lepelaar. Nou dat zijn geen vogels die ik dagelijks zie. We hebben Nigila onze compact camera gegeven om het voor haar ook wat leuk te houden. De ooievaar op het nest vond ze al geweldig, dus heb ik haar geleerd hoe ze met de compact camera ook in kan zoemen. Gelukkig had ze het zo met die camera ook prima naar haar zin. Ik had verwacht dat we na anderhalf uur terug zouden zijn. Ik had wel drinken in mijn zak gestopt en wat snoepjes, maar daar bleef het bij. De route was met gluurmuren (en dijken die je het zicht op de bassins soms totaal ontnemen) leuk ingericht. Er was ook genoeg kleine vogeltjes te zien (een Engelse gele kwikstaart / een tapuit / een Fitis / een Kneu) voor ons allemaal vogels die we nooit (bewust) gezien hadden. Alleen lieten ze zich niet altijd makkelijk dirigeren en regelmatig hoorden wij wel vogels, maar ontdekking tussen de bladeren, ho maar. We hebben ons prima vermaakt. (Nigila ook). Bij het kruispunt van de zes km is Timo de route van de zes km gaan volgen en ben ik samen met Nigila verder gegaan op de vier km. We waren nog niet gescheiden en zaten net weer bij de volgende gluurmuur, toen het weer begon te plenzen. Snel onze regenjassen aan. Nigila wilde echter ondanks de regen doorlopen, want ze wilde niet dat pappa eerder terug was dan ons. We kwamen samen nog wilde zwanen tegen (ik dacht eerste even dat het een gans was), kikkers en waterkippetjes met jongen, ja dat was voor Nigila wel heel schattig :). Bijna aan het eind van de route zagen we de lepelaars af en aan over ons heen vliegen. De ene kant op met takken en leeg terug. Niet één, maar echt tientallen, af en aan. Erg leuk om te aanschouwen. Bij het begin bassin aangekomen was de kraanvogel verdwenen, de kluut was er niet meer en de lepelaar was verdwenen. Eigenlijk waren daar alleen de “gewone” wilde eenden en de brandganzen. Timo haalde ons die laatste vijf minuten in en vertelde dat hij eigenlijk in die andere 2 km niets bijzonders gezien had (gelukkig, hoefde ik niet jaloers te zijn :) ). Terug bij de camper bleek het al half drie te zijn en onze maagjes lustte wel wat. Snel even eten dus. Hierna naar Rue om even te tanken en boodschappen te doen. Dat eerste was geen enkel probleem, het tweede wel. We hebben verschillende grote supermarkten gevonden, maar allemaal hadden hun rolluiken gesloten. Dus afgezakt naar een kustplaats Croyon. Gelukkig, daar vinden we wel meerder winkels die open zijn, alleen blijkt het niet zo eenvoudig om met een camper in het kustplaatsje te rijden. Of er staat een bord verboden voor campers of het is een omleiding of een éénrichtingsweg er is amper doorkomen aan. In het park hebben we maar enkele buitjes gehad, maar ondertussen regent het weer gestaag. Als we denken een supermarkt te hebben gevonden, weten wij toch een parkeerplaatsje te vinden en lopen er naar binnen. Oké geen supermarkt maar een drogist. Deze verkoopt wel van alles en nog wat, maar heeft niet dat wat wij zoeken. Wel gelijk een borstel en een werkend blikopener gekocht. Nigila besteed wat van haar eigen centjes aan een borstel en een ezeltje van Little petshop (ze had geld gekregen van oma Kip). Dus die was ook weer in de zevende hemel. We besluiten om maar terug naar St. Quentin-en-Tourmont te rijden naar de camping. We hebben Nigila beloofd om nog even te gaan zwemmen en belofte maakt schuld. Timo heeft nog een slepende hoofdpijn en besluit niet mee te gaan. We vermaken ons nog een uur in het zwembad voordat deze sluit en gaan dan terug naar de camper. We eten dus weer macaroni omdat het winkelen niet gelukt was. Even in de magnetron en klaar is kees. Daarna bellen we even met oma Nemo in het ziekenhuis om te vragen hoe het met haar is. Gelukkig hebben ze uitgevonden wat er steeds mankeert. Door de botontkalking schuren haar ribben langs elkaar heen, wat een ondragelijke pijn veroorzaakt. Ma snapt niet dat men dat nu pas ontdekt. Helaas is er geen remedie tegen en behalve morfine is er geen medicijn dat echt helpt en dat willen ze haar niet meer geven. Gelukkig heeft ze de pijn niet constant, maar komt dat met halen en brengen. Soms duurt het jaren / maanden voordat ze er weer last van heeft en soms een paar keer achter elkaar. Ze mag in ieder geval morgen weer terug naar huis. Dat is dus goed nieuws om te horen. :). Als we naar bed gaan, regent het weer flink en beseffen we hoe we geboft hebben toen we in het reservaat liepen en feitelijk het beste moment van de dag hebben gehad. Met het tikkend geluid van de regen net boven ons hoofd vallen we in een onrustige slaap, weltrusten…