Zondags 22 juli, op pad... wat duurt dat lang....

We boven op deze zondagochtend. Nigila komt pas om half acht. Ik probeerde natuurlijk zoals altijd om haar nog van gedachte te doen veranderen, maar nee, het was zeven uur geweest dus tijd om op te staan. Dus we gaan ook inderdaad naar beneden, ontbijtje maken. Nigila wil dan al gelijk naar haar nieuwe vriendinnetje Mirte. We vertellen haar dat acht uur nog wel een beetje te vroeg is, dus douchen en oké om een uur of negen mag ze dan toch naar haar vriendinnetje toe. Die moet alleen nog douchen, vervolgens nog eten, dus het duurt stiekem toch nog even. Dan komen ze (Ienke is er ondertussen ook weer bij) kegelen bij ons en aller lei spelletjes verzinnen. Nigila heeft er (zoals gewoonlijk) even moeite mee dat zij het niet kan, terwijl haar vriendinnetjes het wel kunnen. We komen er nu feitelijk achter dat we wat vaker spelletjes met ballen met haar moeten gaan doen, want ze heeft echt totaal geen balgevoel. Niet met tennis (als de plastic bal eraan komt) doet ze haar ogen dicht als ze de bal alleen maar haar richting op zie komen, dus hij komt echt nooit terug . Met kegelen komt de bal nog niet halverwege, mmmm, ik geloof dat het tijd wordt om dit eens met haar te gaan oefenen af en toe . Wij blijven zelf ook in de buurt van de camper. Oh ja, ik ben nog vergeten te vertellen dat op het veldje naast ons een oud-collega van mij uit Vlaardingen staat met zijn gezin. Ik wist niet wat ik zag. Ik heb met hem op de opleiding gezeten en op het moment dat ik weg ging uit Maassluis heb ik hem nooit meer gezien, tot nu dus…, wat dat betreft is het soms echt raar.. Maar oké dat terzijde. Timo en ik doen nog even aan badminton, zodat ik toch nog een beetje “sport” krijg deze dagen. Alleen hebben we het beiden al tientallen jaren niet meer gedaan en staat er stiekem toch nog wat wind, ja, ik kan je vertellen dat het nog vermoeiend is ook. Mirte gaat met haar vader en broertje weg vandaag. Ienke vertrekt vanmiddag naar Zwitserland. Wij wilden op de camping blijven, we moeten alleen wel even pinnen. Maar we besluiten dan maar een lekker eitje te bakken, te eten en te vertrekken voor geld. In Cesky Dul, 8 kilometer verderop, is het eerste pinautomaat, ja die zijn hier dus echt niet dik bezaaid. Na het pinnen vroeg Timo of ik nog wat wilde doen. Ik had een paar leuke dingen in de omgeving gezien, waaronder een kasteel op ruim een half uurtje afstand. We besluiten dat dit het wordt. We rijden verkeerd weg (ja die Tomtom heeft hier af en toe geen bereik, erg handig zeg maar…) en dan denk je dat hij zegt:”Indien mogelijk, keer om, of woorden van gelijke strekking….” Nee, deze Tom tom niet. We rijden door, gaan een kilometer of vijf verder naar rechts, eind van de weg weer rechts en toen voelde het al vreemd aan. Nee hoor, na een rondje van zeven kilometer kwamen we weer aan bij de pinautomaat. Wat een fijne Tom tom. Ik zal nog eens een dure bijzondere camping Tomtom zonder handleiding kopen…. Mmmm. Dus verder op pad. Het bijzondere was overigens ook dat we door wel een stuk of tien dorpen zijn gereden, die allemaal Cesky Dul heette, maar dan met een onderbord eronder met steeds een andere tekst. Dus of Cesky Dul nu de gemeente is en de onderborden de plaatsnamen aangeven? Het is ons nog echt niet duidelijk. Maar we hebben al zoveel gezien, dat we ons af en toe net in België wanen, zulke rare dingen hebben ze. We komen dan toch aan in Mnichovo Hradiste, een renaissance kasteel uit de 15de / 16de eeuw. We rijden er eerst op verschillende manieren langs op zoek naar een plekje waar de camper zou kunnen staan. We zien naast het kasteel een soort (bijzondere) kerk staan. Hier staan allerlei braderie kraampjes voor, veel verschillende mensen in allerlei bijzondere kostuums gekleed. Hier is duidelijk iets aan de hand. We vinden een parkeerplaats, zetten de camper dwars over vier parkeervakken neer en zien een parkeermeter. Alleen hebben wij net papiergeld gepind, met de kleinste waarde van 1000 kroon. En we moeten in muntgeld 10 kroon betalen. Dat is dus een probleem. We lopen naar beneden en we hebben het er over dat we het misschien wel kunnen gokken, maar ja, je bent toch in een ander land en wat kost het als je een bekeuring krijgt. We proberen dus braaf bij de drukste kraam het geld te wisselen en horen dat het parkeren vandaag gratis is omdat het feest is. Oké dan. Nigila heeft een koets met twee paarden ervoor gezien, die rondjes rijdt met mensen erin. En ja, dat wilde zij toch ook wel heel supergraag. We zijn eerst eens rond gaan lopen. Er werd gezongen, gedanst, stukjes gespeeld in echt een soort middeleeuwse kleding. Het kanon werd af en toe afgeschoten. Al met al had men er best wel veel werk van gemaakt. Alleen dat Tsjechisch, dat is echt niet te volgen. Er zit nu eens echt geen woorden in, die ook maar lijken op woorden die wij kennen. Geen woorden die je kan herleiden uit het Duits, geen woorden die je kan herleiden uit het Engels, gewoon niet. Het is echt totaal niet te volgen. We hebben dus even naar een paar van die stukjes gekeken, foto’s gemaakt het kasteel van buiten bekeken en weer terug richting de kerk gelopen. Hier waren voor de kinderen allerlei spelletjes te doen, alleen kostte deze 10 kroon (25 kroon is ongeveer 1,00 Euro). Ik liet die 1000 kroon zien en nee, jammer maar helaas, dat konden ze niet wisselen. Bij de paarden gelukkig wel. We kochten voor ons alle drie een kaartje en hadden zo het geld dan toch gewisseld. Één van de tiener meisjes die daar zaten, sprak zelfs een beetje Engels. Na de rit in de open koets, werd zij er ook bij geroepen. Zij moest ons vertellen dat er zelfs Friesbloed in de zwarte paarden zat. Het kostte haar moeite, maar het lukte haar wel. Hierna mocht Nigila ook nog even ring gooien en vissen aan de haak proberen te slaan. Het meisje vertelde ons ook dat wij op het jaarfeest waren beland. Zij eerden zo Anna. (Ga mij niet vragen wie dat is, maar de kerk heette ook Ved Anna, dus daar zal het ook vast mee te maken hebben…). Terug op de camping gekomen, zagen we dat we naast ons buren hadden gekregen die gelijk van hun neus begonnen te maken. Waar gaan die staan dan? Als ze dan maar daar gaan staan. Met dat ik uit de camper stapte om onze kabel met stoom aan te sluiten, kwam er één van de dames aangelopen. In welk vak staat u dan? Dus ik: in 73. Ja en tot waar loopt dat vak dan wel? En echt op zo’n toon dat je haren gelijk omhoog gaan staan zeg maar. Dus ik gewezen naar bordje 74. Tot daar. Nou dat kon niet, want zij hadden 76 geboekt en daar stond al een tent en nu hadden ze 74 en 73, dus wij zouden wel fout staan. Dus nog beleefd gezegd dat wij hier al sinds gisteren stonden. Toen zei ze ook nog eens dat ze daar niets mee te maken hadden, toen was ik het zat. Ze vroeg of wij wel goed stonden. Ik heb toen gevraagd of zij haar bril op had en dat ze dan wel even naast de camper kon kijken dat daar toch echt het bordje 73 stond en wij dus echt goed stonden en als het niet klopte dat ze dan maar naar de receptie moest gaan. Wat een tokkie zeg. Krijg je dat soort mensen naast je, niet te geloven. Wij zijn gaan tennissen en ondertussen arriveerden nog een stel nieuwe buren. Deze leken wel een stuk aardiger. Daar ging het wel goed mee komen. Op een gegeven ogenblik kwam de eigenaresse erbij. Ze zag het probleem en vroeg of wij er problemen mee hadden om ergens anders te gaan staan als het moest. Ze zou eerst kijken of de tweede helft niet aan de andere kant moesten gaan staan. Dat vonden wij een beter idee, maar aan de andere kant, het ging natuurlijk met onze nieuwe buren niet meer goed komen, de trent was gezet. Verder waren het dus twee groepen tokkies, die in het midden de stoelen en tafels wilden gaan zetten. Ik zag het al helemaal gebeuren. Het was natuurlijk zo’n lekker stel die alleen rekening houdt met elkaar en absoluut niet met een ander. Ik had de muziek in de auto ook al gehoord, daar zou denk alleen maar ergernis van komen. De andere nieuwe buren hadden een te korte kabel voor het stroom, dus ook die mochten een andere plek uit gaan zoeken. Wij dus mee. Wij hebben een leuk veldje uitgezocht, waar de nieuwe buren ook wel wilden gaan staan. Het is hier nog heel erg leeg, helemaal achterin, dus weinig last van te veel buren , dichtbij de was en toiletgebouwen en dus kindjes op het veld voor Nigila. Mirte gaat morgen naar huis, Ienke is al naar huis, dus dat leek ons toch wel van belang voor Nigila. Wij Nigila opgezocht om haar even mee te nemen naar onze nieuwe plek. Verder begon om half zes de bbq waar wij ons voor hadden opgegeven en het was ondertussen tien voor half zes. We zijn er naar toe gereden en ik heb het gevoel dat het hier helemaal goed ging komen. Met dat wij al onze spullen in de camper gingen doen en de Tokkies te horen kregen dat wij vertrokken, riepen ze keihard, hé wij hebben gewonnen. Waarop ik niet kon laten om te vertellen dat wij liever bij leuke buren gingen staan. We hebben nu al leuke gesprekken en lol gehad met de buren, dus dat zit echt wel goed. Met dat Nigila naar Mirte ging (die nog bij de oude plek stond), zagen we dat jongens van een jaar of 25 met elkaar stonden te werpen en te honkballen. Hoe kan je dat nou maken, er lopen kleine kinderen rond, die bal gaat snoeihard als je die goed raakt, nee, ik ben blij dat ik niet bij hen op het veldje sta. Ik ben ook benieuwd hoe het vannacht gaat daar. We zijn gaan bbq-en. Heel goed verzorgt, lekker eten en even zitten babbelen met 1 stel mensen. Op het moment dat ik Nigila naar Mirte bracht (daar wilde ze toch wel dolgraag heen), Timo stond te bakken, hebben ze onze hele tafel leeggehaald. Gevolg, de halve glazen drinken weg, bestek weg, alles weg. Timo heeft bestek van de buren geleend en daar Mirte net ging eten, zijn wij weer terug gekomen. Nigila een ijsje, wij nog wat te drinken en ik had de laptop meegenomen voor de wifi. Nou helaas pindakaas. We konden geen verbinding krijgen. Het bijzondere was dat de mobieltjes wel internet verbinding kregen en de pads en tablets ook, maar de laptops dus niet. Dat wordt dus weer verlate verslagen en niet skypen met de oma’s. Nou ja, dan zullen we af en toe moeten bellen. Nu zijn we mijn telefoon vergeten op te laden, dus dat zal met Timo zijn telefoon moeten gebeuren. Na de bbq kregen we Miranda en Richard op visite. Ze brachten hun eigen stoelen mee en wij hebben één voor één een kopje koffie gezet. Mirte kwam ook op visite en ging binnen met Nigila aan spelletje doen. Ze werd kwart over negen door haar vader opgehaald. Nigila natuurlijk ook gelijk naar bed, want ja half tien is wel erg laat voor ons prinsesje. Miranda en Richard gingen ook om half tien weg en omdat we buiten zaten en het toch wel heel erg hard afkoelt zo ’s avonds, zijn wij naar binnen verhuist. Timo had hoofdpijn en is op een gegeven ogenblik naar boven verhuist. Ik heb nog even extreme home makeover afgekeken en ben ook naar bed gegaan. Ik was echter ondertussen zo afgekoeld, dat ik toch echt eerst moest opwarmen voordat ik in slaap viel. Tevens was er één of andere hond die zijn mond niet wist te houden….. pfff . Toch in slaap gevallen. Volgens de weersvoorspellingen wordt het weer beter, dus we zijn benieuwd…