De Grossglockner

17 juli

We worden om 8 uur wakker na een heerlijke rustige nacht. Het is 11 graden in de caravan, maar het zonnetje schijnt al, dus wij gokken dat het snel verbeterd. In de voortent is het 13 graden. Het grappige is dat als ik na 5 minuten terug kom, het al 16.9 graden is en de temperatuur snel stijgt.

Vandaag staat de Grossglockner op de agenda. Oké wel een topmoment, maar de weersvoorspellingen zijn zo goed, dat we deze maar gelijk doen. We hebben de Salzburgercard aangeschaft.

De lucht is strakblauw en voordat we vertrekken is de temperatuur al ruim de 25 graden gepasseerd, dus het wordt een mooie dag. Het vlees voor de bbq leggen we uit de vriezer en vol goede moed vertrekken we.

Oké, we passeren het dal zonder af te slaan, maar keren net voor Zell am See terug naar de geweldige route door die mooie bergen.

De Grossglockner-Hochalpenstrasse is bekend als de mooiste weg over de Alpen en verkeerstechnisch een topprestratie omdat deze zonder de moderne middelen, dus met de hand. Het is de weg over Oostenrijks hoogste berg. De weg heeft een maximale stijging van 12%.
Vanaf de Edelweissstrasse heb je een prachtig panorama, vanwaar men bij helder weer, 37 bergtoppen boven de 3000 meter kan zien en 19 gletsjers.

Er is een gezegde die luidt: als je eenmaal op de Grossglockner geweest bent, dan kom je hier weer terug.

We rijden de Hochaplenstrasse op en ja, daar wordt je stil van. Wat een schitterend gezicht, wat een prachtige bergen, het maakt niet uit of je links of rechts kijkt. Het is echt geweldig. Het is ook druk, we zijn duidelijk niet de enige die vandaag besluiten om te genieten van deze weg. We speuren naar Murmeltiere (alpenmarmotten), de lammergier en steenbokken.

We eten onze lunch bij Haus Alpine Naturschau, waar ook een tentoonstelling is. We stoppen echt meerdere keren, maar vrezen ook voor de accu van de auto, dus proberen dit ook een beetje in de gaten te houden.

Bij de Kaizer-Franz-Josefs-Höhe (2369m) lopen we een stukje naar boven. Hier zien we dan eindelijk de Alpenmarmotten. Wat een mooie grote dieren zien het toch. We eten een ijsje en genieten nog even van de schitterende bergen en de sneeuw.

Het is ondertussen als 3 uur, dus we rijden bijna in 1 keer weer terug naar beneden.

Het mooie van de bergen vind ik ook altijd dat je een heel ander zicht heb als je de route omgekeerd rijdt. Ook beginnen zich wolken te vormen om de hoogste toppen.

Rond een uur 5 komen we weer bij de tolhuisjes aan. We stoppen daar omdat daar het Wildpark Fereiten ligt. Dit brengen we nog even een bezoek.

Helaas begint mijn rug mij weer parten te spelen. Wat een ramp is dat toch altijd. Het is een aardig wildpark, maar als je het 1x gezien heb, dan heb je het ook gezien.

Rond 7 uur rijden we daar weg. We zouden bbq-en, maar gezien de tijd gaan we op zoek naar een restaurant. Dat blijkt op maandag nog niet zo simpel. We belanden in Badhofgastein. Ook van dit café/hotel waar we eten zijn we niet van onder de indruk. Ze hebben er en geen Almdudler en geen pfefferminztee. Vreemd. De fritatensuppe zit niet echt veel smaak aan en de patat van Nigila ziet best wel donker. Mmmm maar oké we hebben een maaltijd en dat is ook belangrijk.

Terug op de camping duik ik gelijk op mijn bed. De nurofen helpt weer totaal niet, dus grijp ik naar zwaardere medicijnen. Het wordt een rampnacht qua slapen en ook Timo heeft last van mijn gedraai. Ik zoek de manier waarop ik geen last heb van mijn pijnlijke rug, maar vind deze plek niet. Gelukkig mag ik de andere ochtend nog 1 capsule en slaat het gelukkig langzaam maar zeker aan en begin die werking te voelen.