Eindelijk een Papegaaiduiker in levende lijve

Dinsdag 3 mei 2022

Vandaag gaat het gebeuren. Vandaag gaan we naar Skomer eiland. Het eiland voor de puffins. Oké bij ons noemen we hem de papegaaiduiker. Wat een leuk vogeltje is dit. Die wil ik al jaren eens in het echt zien. Zo mooi, zo grappig. We hebben de eerste boot van vandaag, die van 10 uur. We moeten er een uur van te voren zijn, dus we staan om 07:30 uur op, snel douchen, de laatste spullen inpakken (we hebben gisteren al een gedeelte in de auto gezet, want ja, we moeten vandaag ook naar het volgende verblijfplaats).

Om kwart voor 9 vertrekken we naar Martin’s Haven. We zien regendruppels op de voorruit vallen, dat was niet afgesproken…. Volgens de weersvoorspelling zou het een droge dag worden. Nou ja, we gaan het zien. We komen rond 9 uur aan en verbazen ons over de drukte. Jeetje de parkeerplaats is al half vol. Er kunnen 50 “man” op de boot. We checken in, krijgen de RODE kaartjes en gaan naar beneden. Het is een redelijk steile afdaling en we hebben al gehoord dat om op het eiland te komen, je een steile trap met 74 treden moet beklimmen. (Het is toch wel confronterend hoe ik geen conditie heb…. Pfffff).

De boot deed er een kwartiertje over om aan de overkant te komen. Voordat we vertrokken hebben we meerdere keren onze kaartjes moeten laten zien. Iedereen zat al netjes op zijn plek, toen we eerst hertelt werden. Vervolgens werden we herteld terwijl er kaartjes omhoog gestoken werden om te zien of wel iedereen een kaartje had. Daarna moesten de kaartjes per persoon omhoog gestoken worden en werd er nog een keertje geteld. Er bleken 2 personen meer op de boot te zitten dan doorgegeven was. Daarna werd de familie Jansen nog omgeroepen of die wel kaartjes hadden gehaald, ja, dat hadden we. Nou en toen gaf de kapitein het op. We waren ondertussen 5x geteld door verschillende personen. We gingen van wal.

Het grappige was dat hoe dichter we bij het eiland kwamen, we steeds meer Papegaaiduikers en Alken we in het water zagen. Dus van mijn eerste Papegaaiduiker heb ik geen foto, want daar was ik natuurlijk niet op berekend. Mijn camera zat nog netjes in mijn rugtas. Zowel Timo als ik hadden een rugzak vol met cameraspullen bij en onze statieven. Nigila de rugtas met eten en drinken, dus we waren goed bepakt. Daar ik niet wist hoe koud het op het eiland was en ik verwachtte dat het koud zou zijn omdat we steeds een temperatuur tussen de 4 en 11 graden hadden, het eiland geen enkele beschutting zou hebben, had ik 4 lagen aan en nog een regenpak, om de kou en wind tegen te houden in mijn tas.

Nou ik kan je vertellen, dat toen we boven aan de trap waren, we het al erg warm hadden. Toen we vervolgens naar het midden van het eiland waren gelopen, zo warm dat er al 2 lagen uitgedaan werden. Wat mij persoonlijk wel tegen viel: Ik had verwacht dat het hele eiland helemaal vol zat met die papegaaiduikers. Echt overal. We hadden er wel wat gezien aan de kant dat wij het eiland op kwamen, maar daarna een uur niet meer. Echt geen 1. En ook niets anders.

Maar na een uur lopen (het is er niet vlak en het paadje is vaak dertig tot vijftig centimeter breed en niet verhard), kwamen we dan eindelijk weer aan de rand van het eiland en daar waren ze hoor. Jongens wat een guitige beestjes. Daar kun je uren naar kijken. En ja inderdaad regelmatig zo dichtbij, dat ze tussen de mensen doorlopen naar het andere kant van het pad. Het is ook het strengste verboden om het pad te verlaten, omdat er zoveel holen zijn en er blijkbaar meerdere Papegaaiduikers al op hun nesten zitten.

We hebben er echt een hele tijd gezeten, foto’s schieten, genieten en gelunched. Om een uur of 1 besloten we verder te lopen naar de kant waar er wel een dolfijnen gezien werden. Wij hebben die helaas niet gespot, maar je kunt niet alles hebben. Ondertussen gaf mijn rechter enkel het op en we moesten de boot van 15 uur terug hebben. Daar nog even wat gegeten en gedronken en ik besloot alvast terug naar de boot te lopen. Dat was nog een wandeling van 40 minuten (zonder zere enkel). We hebben het gered. Bij het verzamelpunt werden we nog gewezen op een zeehond die een heel eind verderop lag. Heerlijk wat was dat eiland toch leuk. Ooit kom ik hier terug en zorg ik dat mijn conditie beter is.

In de soevenierswinkel nog wat gekocht en daarna snel naar de auto want we moesten nog 2 uur rijden naar ons nieuwe verblijfplaats. In het gedeelte waar we nu verbleven, waren de weggetjes erg smal, zo smal dat je elkaar alleen in uitwijkhaventjes kon passeren, dus zeker het eerste stuk ging niet snel.

Nadat we op de hoofdwegen aankwamen ging het sneller, totdat we ergens blijkbaar bij een kleine versmalling een bord over het hoofd gezien hadden. We waren zelf al voorbij de versmalling, maar een mevrouw tegenover ons had haar auto midden op de weg gezet zodat wij niet verder konden rijden. Achter die mevrouw kwamen ook steeds meer auto’s en zo kwam er een file. Timo was zich van geen kwaad bewust en we waren de versmalling echt al een stukje voorbij, dus als ze netjes aan de kant ging, maar dat weigerde ze en ja, achter ons kwamen ondertussen ook al meerdere auto’s staan, dus ook al hadden we gewild, wij konden niet achteruit. Na heel veel gefoeter in hun auto en veel handen gebaren, ging ze een heel klein stukje aan de kant, zodat wij door konden rijden. De mevrouw deed haar raam al open, maar ja, wij waren eigenlijk niet van plan om ons raam ook open te doen en door te rijden. Nou zo werkte dat niet, want ineens gooide de mevrouw haar deur wijd open, zodat wij nog niet verder konden rijden en kwam naar onze auto toegelopen. Dus ook maar het raampje geopend en in het Nederlands gevraagd:”Zeg het eens.” Nou helemaal over de rooie want wij spraken allemaal Engels en we moesten de regels van het verkeer maar eens leren en respect hebben. Ik wilde nog mijn excuus aanbieden en vertellen dat wij geen bord hadden gezien en ook slechts mensen waren. Maar dat mens ging zo tekeer als een tiran, dat we er niet tussen kwamen. Na enkele minuten ging ze scheldend terug naar haar auto en konden wij dan schouder ophalend door rijden. Achter ons was ondertussen ook al een rij auto’s die zich aangesloten hadden, dus ze had vooral zichzelf er mee, want ik denk dat ze nu tegen al die automobilisten te keer moest gaan dat ze niet netjes op haar gewacht hadden. Jeetje wat een mens zeg. Die moet zeker niet naar dat gebied met die smalle weggetjes gaan, want dat is niet goed voor haar hart.

Na dit ook weer meegemaakt te hebben, gingen we in het mooie glooiende heuvellandschap naar Rose [e-38] Crown. Het ziet er leuk uit. Als we aankomen brengen we een paar spullen naar boven en gaan dan toch eerst eten. Het eten was goed, dus ik gok dat we de komende dagen hier wel zullen eten.

Timo heeft nog even naar zijn foto’s gekeken. Ik was gewoon moe, dus een luie avond gehouden en om 22 uur ben ik naar bed gegaan en hebben de andere twee mijn voorbeeld gevolgd. Moe van de indrukken en het lopen door de heuvels op Skomer. Maar het was het waard, zeer zeker…

Welterusten tot morgen.