Mont Saint Michael

. Het wordt een beetje saai, maar we worden weer meerdere keren wakker van de regen. Ook ’s morgens ziet het er vochtig uit. Nou ja, we laten ons toch niet uit het veld slaan (alleen uit het gras :) ). We hebben besloten om naar Mont-Saint-Michael te gaan. In het verleden hebben wij dit een keer in de verte imposant aanwezig zien zijn. Het was zo imposant dat we dit zeker van dichter bij willen gaan bekijken. St.-Aubert woonde in Averanche, wat uitzicht had op het huidige eiland (Mont) Sint-Michel. St. Aubert was bisschop in Averanche en volgens de legende kreeg hij op een nacht bezoek van de aartsengel Michaël, die hem opdroeg een kerk op het eiland Tombe te bouwen. (De beenderen, compleet met het gat dat door de vinger van de heilige Michael zou zijn gemaakt, zijn te zien in de Basiliek de St.Gervais et St-Protais) Mont-St.-Michael wordt als een van de betoverendste bezienswaardigheden in Frankrijk. Het is van de camingr een kilometer of dertig verderop, dus goed te doen. We doen dan ook weer na de ochtendperikelen eerst de boodschappen. Lekker weer aan het verse brood, melk voor de pannenkoeken van vanavond en nog een pak jus d’orange. Daarna vertrekken we naar de abdij. Nog kilometers verwijderd van de abdij, zien we de contouren ervan in het landschap verschijnen. Van verre maakt het zicht op Mont-Saint-Michael al dat je onder de indruk raakt van het bouwsel op het eiland. We reden er naar toe en kwamen tot de conclusie dat wij niet echt heel dichtbij konden komen. We werden verwezen naar parkeerplaatsen in de buurt van het dorp La Caserne. Timo reed eerst tegen de richting in de parkeerplaats op. Daar hij dit toch niet netjes vond, besloot hij om weer te keren en de parkeerplaatste verlaten om via de juiste route bij dezelfde parkeerplaats te kunnen komen. Met dat we de goede kant op reden, zagen wij ineens een gratis parkeerplaats 50 meter bij de betaalde parkeerplaats vandaan. En daar ik toch altijd een van mening ben dat als je gratis kan parkeren in de buurt, je dan toch echt er niet voor gaat betalen, wat doen je dan als een rasechte Zeeuw? Juist je parkeert natuurlijk gratis :). Er stonden al drie campers en een stuk of zes auto’s. Met ons erbij was dit parkeerplaatsje bijna vol. Het weer leek eerst wat op te knappen, maar met dat we daar aankwamen, viel er toch weer een regenbuitje. Dus eerst maar even gegeten voordat we richting Mont-Saint-Michael zouden gaan. Dat is wel een voordeel van een camper hoor, je hebt alles bij de hand en kan neerstrijken waar je wilt om een hapje te gaan eten. Gezien de afstand die wij nog af moeten leggen, pakken wij de fietsen en besluiten per fiets er naartoe te gaan. Regenpakken in de zijtassen, Nigila haar helm op en achterop en daar gaan we. Nou dat viel dus vies tegen. Bij de parkeerplaats gekomen werden wij door een verkeersregelaar tegengehouden en de parkeerplaats opgestuurd ????? Daar werden wij weer door verkeersregelaars verder het dorp La Caserne ingestuurd, langs weer die eerste verkeersregelaar. Als u het begrijpt, dan mag u het zeggen :). In het centrum van het dorp gekomen, werden wij weer aangesproken door een Franse gendarmerie. Wij mochten nog een paar meter verder fietsen tot de fietsenstalling. Daar moesten wij de fietsen neerzetten en konden wij op de shuttlebus stappen. Daar dus maar netjes gehoor aangegeven. Zo konden wij in de reeds gereedstaande bussen stappen en werden wij in de buurt van Mont-Saint-Michel gereden. Nigila vond het ook prettig om met de bus te gaan. Daar zit ze niet zo heel vaak in. De bus was druk, maar wij hadden nog niet het idee dat het echt druk zou zijn. Er was ook nog genoeg plek op de parkeerplaatsen. Wij waren ook bewust op de vrijdag gegaan in plaats in het weekend. We liepen de poorten door en via de binnenplaats liepen wij via de Grande Rue in. Vroeger volgden de pelgrims ook deze route, maar nu wemelt deze straat van winkeltjes en restaurants. We zijn even de Église St-Pierre in gelopen. Ik vond het een mooi kerkje, klein maar sfeervol. Nigila wilde heel graag een kaarsje voor de oma’s aansteken. (Ja, Nigila gaat nog wel eens mee met oma Kip als zij gaat werken in de kerk). Natuurlijk mocht zij dit. Via smalle weggetjes volgden wij binnendoor de route naar de abdij. Natuurlijk gingen wij die ook bezoeken. Het was van binnen ook een groot impossant gebouw, maar alles was kaal en leeg. Slechts één of twee beelden zijn we tegen gekomen, geen altaren, geen banken, enkel grote lege zalen. Het enige mooie vond ik feitelijk een tuin die vol pilaren stond (De kloostergangen met hun sierlijke, marmeren pilaren). De abdij is wel vol geschiedenis. In 708 na Christus begon St. Aubert al aan de bouw. Het bleek deze tijdens de 100-jarige oorlog een onneembare vesting. Tijdens de Franse Revolutie werd het een politieke gevangenis.In 1874 werd het een nationaal monument. Tussen 1877 en 1879 werd er een verbindingsweg gebouwd naar het eiland Mont-Saint-Michael en in 1969 keerden er benedictijner monniken terug in de abdij. Er is een extreem groot tijverschil in de baie du Mont-Saint-Michael, wat een natuurlijke verdediging vormt. In het voorjaar kan de stroomsnelheid van het water tot 10 km/u oplopen. Na door de vele grote zalen te hebben gelopen en door de abdij gezworven te hebben, kwamen we weer een wenteltrap beneden aan. Als je nog eens verstoppertje wilt spelen, dan raad ik je aan om dat daar eens te doen, succes verzekerd. Volgens mij kan je zo weken zoeken, zonder dat je degene die je wilt hebben terugvind :). De zon was ondertussen matig gaan schijnen. Heerlijk eindelijk eens een mooie blauwe lucht :). We gingen via dezelfde constructie als de heenweg weer terug naar de camper. Nigila met een mooi chocolade snoet van het ijs, wat genoeg bekijks trok :). Bij de camper aangekomen stonden we naast een Nederlandse camper, die bijna gelijk met ons ook terug kwamen. Ze waren niet zo erg spraakzaam, maar vertelden dat hun kleinkinderen maandag weer naar school moesten. Ik zei toen, oh dan is dat rond de randstad. Ja dat klopte, de mensen waren geboren en getogen in Vlaardingen :). Ze woonden op de Westhavenkade. Ja die weet ik wel, daar heb ik jaren mijn krantenwijk gedaan. Maar verder wilden ze niets los laten en gingen naar binnen om een kopje koffie te drinken. Dus ma, ik weet niet hoe ze heette en of wij hen of hun kinderen kenden :). We gingen nog even op zoek naar stabilisatieblokken. Decathlon hadden we gezien op de heenweg in Avranche. Nou die hebben erg veel spullen kan ik jullie vertellen, maar geen stabilisatieblokken, dan moesten wij bij Woody’s zijn. In gebrekkig Engels kregen wij een route uitgelegd. Die hebben wij gevolgd, maar een Woody’s hebben wij eerlijk gezegd nooit gevonden :). Dan maar naar de MacDonalds toe, daar wilden wij nog even skypen met de oma’s. Het idee was goed, maar werkt alleen als je een opgeladen computer hebt kan ik jullie vertellen :). Na het eten na de camping waar Nigila helaas niet meer kon zwemmen. Wat dat betreft is het momenteel echt een waterrat hoor. Het liefste ligt ze in het zwembad. Dus maar even naar de speeltuin en zoals de rest van de dagen rond 21:00 naar bed. Voor het eerst deze vakantie gingen wij slapen, zonder het getik van de regen. Dat is raar :). Tot morgen…