De machtige witte krijtrotsen

Vrijdag 18 mei 2012. De laatste echte dag vakantie. Dat betekent dus uitslapen. We beginnen te merken dat Nigila de laatste tijd pas tussen 21:00 uur en 22:00 uur naar bed gaat, want ze slaapt tot een uur of acht. Wij werden vanmorgen wakker om 08:15 en toen was er nog geen beweging of geluid te horen bij Nigila. Die werd pas een kwartier later wakker. Dat is wel grappig. Normaal komt ze onze slaapkamer binnen om te vertellen dat we er uit moeten. Nu hoor je dat ze echt ook iedere dag even de tijd nodig heeft om wakker te worden. (Net haar moeder….). Je hoort eerst een beetje gedraai, dan gegeeuw. Je hoort haar eens een paar keer zich uitrekken, nog een paar geeuwen. Gerommel, gezucht en ja hoor, dan wordt haar schuifdeur geopend en komt ze naar buiten toe gekropen. Meestal komt zij linea recta naar de trap toegelopen en kruipt ze nog even bij ons. Timo heeft in de boeken gesnuffeld en gezien dat er bij Maison de l’Oiseau veel vogelaars komen (alleen staat er niet echt in het boek waar we dat nu precies kunnen vinden, behalve dat het bij Ault in de buurt ligt. Verder zag Timo in de natuurreisgids dat er een 7 kilometer hoge krijtrots is, ook bij Ault in de buurt. Dit staat wel heel goed omschreven hoe we daar zouden moeten geraken. We eten dus en gaan op stap. Al gauw blijkt het echt druk te zijn. We zien erg veel campers, bussen en auto’s in de richting van parc Le Marquenterre gaan en we zijn dan ook blij dat we dit vorige week al gedaan hebben. Wij vertrekken de andere kant op en hebben al gauw een lam handje van het zwaaien naar alle andere campers. Er zijn er erg veel op pad, dat zien we wel. We rijden richting Croyton om de baai heen. Vervolgens laten we st.Valery sur mer rechts liggen en rijden door richting Ault. We rijden weer langs een gebied dat ons doet denken aan het verloren land van Saeftinghe. Een gebied met veel gras, watergeulen, modder, weinig paden en vermoedelijk veel vogels. We zijn nog maar net op weg en het regent. Van die miezerregen. Ik wil helemaal geen regen meer. Wat dat betreft heeft deze vakantie de traditie wel gebroken en zet dit nog even voort. Hadden wij tot heden geen tot een half dagje regen in de vakantie, nu hebben we toch wel vaak regen gehad. En soms buien, die niet te beschrijven zijn. (maar dat zal wel duidelijk zijn, anders hadden wij geen drie keer met de tractor uit het gras weg gesleept hoeven te worden…). Nou ja, we hebben de paraplu’s bij en onze regenjassen, we gaan toch gewoon weg en we zien wel wat het weer ons brengt. We rijden via Cayeux sur Mer binnendoor in de richting van Ault. We shoppen nog even wat voor het avondeten. In het boek staat netjes omschreven dat de krijtrotsen het best te bereiken zijn bij Bois de Cides. Als je dit soort informatie niet hebt, dan kom je ook niet bij deze plek. Het is een mooi haast uitgestorven dorpje. Er staan veel huizen leeg en je verwacht niet dat je hier terecht kunt komen op het strand met het zicht op die mooie hoge indrukwekkende krijtrotsen. We hebben eerst nog even gegeten en er vloog van alles bij ons in de buurt rond, dus daar genoten we ook volop van. Met 102 treden vervolgens naar het strand afgezakt. Heel bijzonder. Alles was van steen, dus ook onder het water was een, niet te omschrijven, stenen bodem. We zijn een stukje doorgelopen om om een “hoekie” te kunnen kijken. En ja, het is zo mooi. Die hoge 7 kilometer lange krijtrotsen. Dan voel je je weer nietig bij zo’n geheel. We hadden tot nu toe amper in dit natuurboek gekeken, maar het gaf toch leuke informatie en mooie tips. Volgende keer iets eerder aan denken. Op de terugweg komen we door St. Valery sur Mer. Tsjonge jonge wat was het daar vreselijk druk, volgens mij was half Frankrijk daar of zo. Waarom werd ons niet echt duidelijk. Oké het was een gezellig stadje, maar zo’n drukte? Ik zou dan een ander keertje terug gaan als er minder mensen waren geloof ik. We kwamen nu ook te weten dat het gebied tussen Le Crotoy en Le Touguet zestig jaar geleden nog helemaal niet bestond, maar door het aanslibben van de moerassen tussen de rivieren is het land geworden en zijn er dus hele dorpen opgebouwd. Ongelofelijk dat het zulk jong gebied is. Dat is nog jonger dan mijn moeder… Met de regen is het vandaag nog redelijk meegevallen. Tijdens het eten heeft het nog even geregend en op het moment dat wij naar beneden liepen ging het weer even miezeren en heeft Timo zijn regenjas nog even aangetrokken (Nigila had hem al aan en ik was eigenwijs….), maar het was al weer droog toen we beneden waren. We waren om een uur of vier weer terug op de camping, want Nigila wilde nog even met z’n drietjes zwemmen. Dus zwemkleding gezocht en het water ingedoken. Nigila is deze vakantie echt een waterrat. Als je haar een hele dag bij het zwembad laat, dan heeft ze het prima naar haar zin volgens mij (Ja, ik zou ook echt niet weten van wie ze dat nu kan hebben….). Omdat het de laatste vakantiedag op een camping was, hebben we pizza’s gehaald. Voor Nigila een bambino (die nog groter bleek dan die van ons, dus zo’n kinderpizza was het niet.) Zij en ik konden de pizza ook niet op, dus we hadden makkelijk twee pizza’s kunnen nemen, dat was genoeg geweest. Nou ja, dan hebben wij morgen nog wat te smikkelen…. Natuurlijk werd er na het eten nog even opgeruimd, afgewassen en mocht pappa onderwijl nog even met zijn camera op pad (ja hij bracht ook de vuilnis weg, dus de taken waren echt eerlijk verdeeld :).) Vervolgens wilde Nigila haar Penny paardenspelletje nog even doen voordat het weer tijd was om te gaan slapen. Het was even geleden, maar we vielen in slaap terwijl de regen op het dak van de camper tikte.