prachtige vergezichten

Vrijdag 8 maart 2019 bewolkt, mistig 5 gr

Geen wekker, maar Timo maakt me om kwart over 7 wakker. Hij is nog steeds niet 100%, dus drinkt nog ’s morgens thee en slikt nog braaf zijn druppeltjes. We ontbijten en gaan ons omkleden.

Ik zie er als een berg tegenop, het was zo een ramp de laatste dagen, dat ik mij niet kan voorstellen dat het vandaag anders zal zijn. We rijden vandaag de Gerlospas op en gaan vlak voor de tol naar links naar Hochkrimml. We zijn hier nog nooit wezen skiën, maar ik heb gezien dat er naast de stoeltjeslift een baan ligt, dus als het niet gaat, dan kan ik mijn ski’s uitdoen. Ik heb mijn computer en mijn switch bij om mezelf bezig te kunnen houden.

Het is mistig als we wegrijden. We zien de toppen van de bomen weer niet. Wel grappig is dat we een stukje hoger witte bomen zien, dus dat beloofd wel mooie uitzichten te worden. Als we de Gerlospass op rijden, dan weet ik amper nog waar te kijken, wat een geweldig gezicht. Alle bomen liggen vol met sneeuw, oké je ziet nu al dat er van af aan het vallen is, maar jeetje wat prachtig.

Bij de liften aangekomen, is mijn verzoek om niet met een sleeplift te gaan, zodat mijn benen niet al vol zijn voor we boven komen. Dus we rijden naar de eerste stoeltjeslift. Ik heb van 2 medewerkers in de sportwinkel gehoord dat ik mijn schoenen in het begin niet te strak moet zetten. Dus ik zet ze zo los mogelijk…

We stappen de stoeltjeslift in en jeetje wat is het genieten. Er hangt mist, en die verplaatst zich constant, dus je ziet steeds andere uitzichten, maar tjonge wat was het prachtig.

Boven glijden we uit de stoeltjeslift… eerst even wat foto’s maken hoor, dan gaan we naar beneden. En zo waar het lukt, geen pijn… ik stop wel regelmatig om even mijn benen te strekken, maar het gaat eigenlijk gewoon goed. Oké het is een blauwe piste, maar wat mij betreft houden we het bij deze..

Timo, die zich ook nog niet geheel fit voelt vindt het prima. Dus skiën we de hele ochtend dat ene baantje… Deze is slechts 400 meter lang denk, maar ik vind het goed zo. Ik ben al blij dat het goed gaat. We hebben ook meerdere keren even foto’s staan maken, dat kon echt niet anders, het is echt zo schitterend uitzicht…. Prachtig.

Ik maak 1 duikeling… Timo en Nigila waren voor me. Ik was al skiënd aan het filmen (ja als het goed gaat wordt ik weer overmoedig natuurlijk). Ik deed net mijn camera uit en wilde deze in mijn jas doen toen het mis ging. De camera had ik nog netjes in mijn handen. Ik lag alleen in een onmogelijke spagaat, dus kostte even moeite om mijn benen om te gooien naar de andere kant. Toen mijn ene ski uitgedaan en zat mijn handschoen klem… nou ja, dan maar eerst opstaan, mijn ski aandoen en oké in een halve spagaat glij ik achteruit de helling af, tuurlijk, waarom niet. Maar al met al komt het goed en vertrek ik met al mijn spullen naar beneden..

Daar dacht Timo dat ik een afslag gemist had (onderaan de helling was het erg mistig) en Nigila had mij blijkbaar al geappt waar ik was. We stappen weer in de stoeltjeslift en ik doe mijn verhaal.

Boven aangekomen glijden we er weer uit naar de rand om naar beneden te gaan. Dan horen we een mevrouw roepen: iemand zijn handy kwijt, er ligt een handy aan het eind van de lift. Nou had ik al mijn spullen (op mijn camera na) netjes in een heuptasje opgeborgen, maar ja, mij kennende, voelde ik me gelijk aangesproken. Dus ski’s uitgedaan en teruggelopen naar het einde van de stoeltjeslift. Terwijl ik daar kijk, komt de man uit zijn hok: Wat ik aan het doen ben. Ik vertel dat ik mijn mobiel zoek. Prompt krijg ik in het Nederlands een preek. Ik had daar niets te zoeken en als ik vragen had, dan moest ik aan de andere kant aan de rand naar hem toe komen en het hem vragen. Hij had de telefoon al. Iedereen moest aan de kant voor mijn telefoon. Waar ik mee bezig was. Nu wist ik nog steeds niet of het mijn telefoon was, maar ja… ik ken mezelf ondertussen ook. De man ging zijn hok binnen en kwam met mijn werktelefoon terug. MMMM inderdaad, dus toch mijn telefoon. Ik snapte het niet echt. Terwijl ik nog tegen de man zeg dat ik het express had gedaan liep ik terug.

Ondertussen mijn heuptas naar voren draaiend, op mijn buik en ja hoor… blijkt er een hele grote scheur in die tas te zitten. Waarschijnlijk gebeurd bij de duikeling van daarnet. Dus alle spullen uit het heuptasje overgeheveld in het Timpy dat Timo bij zich had en in onze zakken. Zo te zien heb ik puur mazzel gehad dat de telefoon er uit is gevallen op het moment dat we de stoeltjeslift verlieten en niet eerder.

Om half 12 boven bij de lift wat gegeten. Daar merkte ik dat mijn privételefoon kapot was. Het beeldscherm heeft de duikeling zo te zien niet overleefd. Het beeldscherm is zwart en blijft zwart. Dus ik ben op mijn privételefoon voorlopig niet bereikbaar… Ja het zou eens gewoon gaan tijdens een vakantie… pffff. Dacht ik zal mijn telefoons niet in mijn jaszak of broekzak doen, dan is de kans het grootst dat ze eventuele duikelingen overleven... nou dat was een foute gedachte blijkbaar.

Na de lunch heb ik nog 2 afdalingen gedaan. Maar het laatste gedeelte werd weer papsneeuw, ondanks dat de zon zich amper liet zien. Dus ben ik gestopt voordat ik ergens last van kreeg, in de hoop dat we morgen dan ook nog even lekker kunnen skiën.

De sneeuw was al van de meeste bomen afgevallen, en de mist bleef echt op de helling hangen. Ze hadden 100% regen voorspelt vandaag, dus wij hebben zeker genoten van deze dag. Zo zonder regen...

’s Middags weer de digitale werelden en vanavond weer heerlijk gegeten. Om een uur of vier begint het toch te regenen. Ik hoop dat het boven weer sneeuw is. Daarna om half zes weer aan tafel: Pompoensoep, biefstuk met Rösti en groenten en kokosbollen toe.

En nu, nu zijn we weer boven en duikt iedereen weer gezellig in zijn eigen digitale wereld. Bah, echt balen dat we de spelletjes vergeten zijn…