buikgriep en onwillige benen

Woensdag 6 maart ’19 10 graden en zonnig

Gisterenavond na 20:00 uur kreeg Timo buikgriep. Het kwam er van boven en onder uit.. wat een ramp. Hij heeft de halve nacht op het toilet doorgebracht en daar tussen door gekreund en gedommeld.

Dus geen wekker vanmorgen. Nigila en ik zijn gaan ontbijten, Timo ging in eerste instantie mee naar beneden, maar toen de gasthof eigenaresse hoorde van de buikgriep, vertelde zij dat hij de 3de was in het gasthof. Ze verzocht om boven in zijn kamer te blijven (was bang om ook besmet te worden). Hij kreeg wel speciale thee van haar, goed voor maag, ogen, oren, alles… Dus na ontbijt de thee naar boven gebracht. Verder wilde hij niets.

Hierna zijn Nigila en ik naar Bramberg gereden naar de apotheek. Daar fluisterde een verlegen medewerkster wat er mogelijk was (handig als je oren al dicht zitten). Het duurde dan ook even voor we iets mee kregen wat misschien zou kunnen helpen. Druppels, 21,00€, Nigila vroeg of dat altijd zo duur was. Geen idee, als het maar helpt..

Tussen de middag hebben Nigila en ik kaizermarre gegeten (brokken pannenkoeken met poedersuiker en appelmoes) Hierna zijn Nigila en ik nog even naar Neukirchen gereden om toch nog even te gaan proberen te skiën. In de gondel naar boven (is toch meestal 20 minuten tot 30 minuten voor we geheel boven zijn), bedacht ik mij dat ik mijn sjaal en geen handschoenen vergeten had. Gelukkig zat er nog een reservesetje in mijn tasje.

We vertrokken dan ook enthousiast naar een helling die Nigila gisteren met Timo nog gedaan had. Een stevige rode met papsneeuw. Ik voelde gelijk dat het niet ging, mijn benen doen zo pijn dat ik geen kracht kan zetten en ze niet onder controle heb. Dus besloten we gelijk te stoppen, ik baal als een stekker, maar het gaat gewoon echt niet.

Even overlegd. Of naar boven met een stoeltjeslift en daar via verschillende pistes en liften weer naar helemaal naar boven naar de gondel of naar het middenstation.

Ons leek het laatste het snelst en vooral het kortste. Dus door naar beneden gegaan. Wat een ramp… ik was net een slappe pop, mijn lichaam maakte de gekste bewegingen om te voorkomen dat ik viel, dan voorover, dan naar links, dan naar rechts, dan weer naar achter, het moet er echt als een komische film uit hebben gezien. Dit tot het echt niet meer ging en ik met een grote klap op mijn achterhoofd viel. Terwijl wij daalden, zagen we de gondels totaal niet.. na een half uur dalen aan een passant gevraagd naar het middenstation. Die vertelde dat het middenstation niet op de route lag. We zaten op een 20 km lange route naar beneden, naar het dal. Op een gegeven ogenblik zagen we wel een bordje aan een boom hangen met mittenstation, met een voetganger erbij... Maar die pijl wees naar de middle of nowhere het bos in, de hoge sneeuw door. Daar ik nergens een gondel zag en ook niet zag zitten om bij elke stap tot je schenen in de sneeuw te zakken, besloten om toch door te ploeteren (nee ik durf het echt geen skiën te noemen waar ik mee bezig was.

Het verder afdalen ging met horten en stoten. Op een gegeven ogenblik zelfs maar soms in ploeg om te proberen of ik dan wel daalde en rechtop bleef staan. Ja dat ging, maar wat een druk op je benen dan.

Hoeveel mensen niet zijn komen vragen aan me of het ging, als ik voor de zoveelste keer weer op de grond lag… die zijn niet op 1 hand te tellen. Nigila stelde zelfs voor om die banaan maar te bellen, want het ging echt niet. Natuurlijk was dat mijn eer te na. En echt ik heb even liggen huilen van de pijn en frustratie daar op de helling. Als het skiën voortaan zo gaat, dan stop ik er gelijk mee. Ik heb ook gedacht zal ik gelijk de schoenen terug brengen, maar oké, we hebben nog een paar dagen, dus nog maar niet gedaan. Mijn knie vond bepaalde bewegingen ook echt niet leuk, dus dat was ook incasseren.

Het heeft zowat 2 uur geduurd, maar we zijn beneden in het dal gekomen. Daar op de bus gestapt en naar de gondel terug en snel de ski’s en schoenen in de auto gelegd. Hierna nog even een ijsje gehaald als troost voor mij en al beloning voor Nigila voor haar geduld. Ik vind het zo zonde voor haar. Zij is gek op skiën (en ja ik normaal ook, maar het gaat gewoon niet..) En nu zitten we veel in het gasthof te hangen, zo hadden wij de skivakantie niet voorgesteld.

Terug in gasthof lag Timo nog steeds op bed, maar blijft wel alles binnen. Hij had nog steeds geen honger. Dus na ons uurtje rust op de kamer, zijn Nigila en ik gaan eten. Het was weer heerlijk. Aardappelsoep, ik vis met risotto en Nigila varkensvlees met gebakken aardappelen en groente en een toetje na. Wij hebben een helder bouillon en yoghurt mee genomen voor Timo. En ook al had Timo geen honger, het was binnen de kortste keren op, het ging er goed in.

Verder ’s avonds allemaal weer in zijn digitale wereld. Hopelijk gaat het morgen beter.