Dagje Snowdonia

Maandag 25 april 2022

Timo heeft het ontbijt besteld voor 08:00 uur, pffff en dat in de vakantie. Dus om 07 uur gaat de wekker, bah, wat vroeg. Maar oké, we staan op, kleden ons om en vertrekken naar beneden. Het ziet er heel wat beter uit dan in Rhymney. Alles staat netjes klaar, we kunnen verschillende ontbijten bestellen. Maar ook hier vragen we enkel een ei. Nu krijgen we wel allemaal een ei. Heerlijk ontbijtje gehad. We waren enkel met een paar motorrijders in de eetzaal, dus erg rustig.

We hadden besloten vandaag wat minder in de auto te gaan zitten, dus we rijden naar Mount Snowdon. We wilden met de stoomtrein er naartoe, doch helaas, de stoomtrein is de komende drie dagen al volzet. Dus hebben we de bergtrein gereserveerd. Dat is wel wennen. Je moet heel veel van te voren al reserveren. Maar vandaag was er nog plek om 12:30 uur. Het zou een rit van 2 ½ uur zijn, waarvan een half uur dat je boven mocht rondlopen.

We gaan eerst onze ijzeren paard van vocht voorzien. Hier rijden we eerst de verkeerde kant op, waar we een watervalroute tegen komen (is een half uur wandelen), die zetten we op de to do list voor een avond wandeling. Nu omkeren en de goede kant op. Het zou slechts een half uurtje rijden zijn vanaf Betws-Y-Coed, dus goed te doen. Onderweg stoppen we nog voor 1 andere waterval en een oude postkoets, gewoon even wat foto’s en rustig genieten van de tocht.

Tot……

Juist, tot Capel Curig. Ja, ik weet het, ongelofelijk mooi, niet te beschrijven hoe een prachtig meer tussen de bergen was dit. We konden niet anders dan stoppen om hier letterlijk even stil te staan. Die blauwe kleur van het meer, die zo in contrast was met de omgeving. Echt geweldig. Dus er uit. Timo wilde even met zijn landschapfotografie aan de slag. Nigila wilde even de klimgeit uithangen en klom op alle stenen in de buurt. Sommige kostte wat meer moeite dan anderen, maar je zag dat ze echt genoot. Hier hebben we een tijdje rondgehangen, genoten weer van de verschillende vogeltjes, maar vooral van het uitzicht.

Toch weer ingestapt, want we moesten de trein (weer) halen. Onderweg werden we weer stil van alle uitzichten, de ruigheid van de omgeving en echt wat een pracht van een landschap. Echt de moeite waard. Ik ben blij dat we deze trip en deze route hebben gereden. Ik zou hier zelfs wel een week kunnen blijven, zonder dat je daar genoeg van krijgt.

Om 11:45 uur kwamen we bij Llanberis aan. De auto geparkeerd, goede schoenen aangetrokken (oké, ik met 1 sok, want bij Capel Curig zette ik een stap, had mijn klompen nog aan, die vervolgens in een bramenstruik bleef hangen en ik zonder klomp aan in het sompige gras op een bramentak stapte. Dus ja, bramendoren in mijn hand en voet. Gelukkig heb ik een dochter met lange nagels.

We smeren snel een broodje, pakken de krentenbollen en drinken mee en lopen richting de trein. Als die vertrekt, blijkt die heel langzaam naar boven te gaan. Je hoort de motoren echter zwaar ronken en het gaat stijl omhoog. Het kost duidelijk veel kracht om de wagon boven te krijgen. Het was weer de moeite waard, ik zal niet vertellen hoe prachtig het was, je zou het niet kunnen geloven, totdat je het zelf zou zien. Ik zou het in ieder geval zeker nog een keertje doen als ik ooit weer eens in de buurt kwam.

Boven was het fris (eigenlijk kun je gerust kou zeggen) en stond er redelijk wat wind, maar ach je kreeg er zulke prachtuitzichten, dat je daar bijna automatisch warm van werd. Timo had al zijn landschapsspullen meegesjouwd, dus daar was hij mee aan de slag gegaan. Vlakbij het randje natuurlijk, ik ben maar ergens anders heengelopen nadat ik 3x had gezegd, kijk je wel uit, doe je voorzichtig. Dacht als ik de andere kant op ga, zie ik het niet ook. En ja het liep goed af, dus weer veel te ongerust gemaakt om niets. (ik een stresskip, nee hoor, valt best mee.)

Na een half uur ging de toch alweer terug. We waren een half uur onder de top, dus was de stop langer geweest, had ik wel proberen om naar de top te lopen. En de treintjes zaten zo vol, dat je ook niet in een andere trein naar beneden kon stappen. Ooit misschien. Dan pakken we de vroege trein en lopen dan naar de top en te voet terug….. ooit…..

Toen we beneden kwamen vertelde Timo dat er een kasteel in de buurt was. Hij wilde er lopend naar toe. Ik vreesde met grote vrezen, maar het was 2 tot 3 kilometer bleek later, dus was goed te doen, oké door de klim kwam ik wel als een stoomlocomotief boven, maar we kwamen er. Timo pakte zijn camera weer en ik en Nigila liepen op de toren af. Ik stond nog beneden toen ik van boven hoorde roepen. Het was als Rapunzul. Bovenin zag ik een klein koppie tevoorschijn komen. “Hallo Mamma”! Hoe kom je daar nu in hemelsnaam? Nou gewoon met de trap dus. Ja, dat kon ik niet op me laten zitten. Dus ook ik vond de smalle, scheve met kleine (letterlijk) treden wenteltrap. Je voet paste er amper op, zo klein waren die. Bovenin de toren vond ik haar terug en hadden we een schitterend uitzicht op het stuwmeer wat daar beneden lag. Was ook weer echt een wauwmomentje.

Hierna nog even naar het zwaard van Merlin. Ooh hoor nu dat het niet zo heette, het heette Blade of the Giants of tewel in het Welsh: Llafn y Cewri. Ja dat Welsh is echt ook nog zoiets ongelofelijks, dat lijkt nergens naaruuuuhhh op, wat een taaltje is dat zeg. Gelukkig zetten ze hier het er meestal in Engels onder, want echt, anders kwam je er niet uit, dan moest je heel je vakantie een tolk meenemen of zo.

Daarna zat onze dag er eigenlijk op. Via dezelfde route terug naar Betws-y-Coed. Maar dat was zeker geen straf. Het weer zat natuurlijk ook mee, maar wat een leuke dag hebben we vandaag gehad. En dan is de vakantie nog maar net begonnen. Als dit een voorproefje is wat we allemaal nog gaan zien, dan kijk ik er erg naar uit.

We eten vandaag wel bij de buren. Het gebeurt niet zo vaak, maar we hadden allemaal wat anders. Ik had chili con carne (met brood en rijst), Nigila had een kipfilet met gesmolten kaas er over en bacon (gaan we thuis ook proberen) met friet en Timo had een biefstuk met frietjes. Het smaakte goed, dus wie weet hebben we ook al een adres voor morgen.

Hierna duiken we in onze hotelkamer in onze digitale werelden. Weltrusten allemaal en tot morgen. (Dan is de planning Conwy / de plaats met de langste naam / Angsley en Holyhead, we gaat zien wat er van gaat komen.)