Donderdag 9 juni 2011 Givskud ~ ZOO

We mochten nog langer uitslapen, want Nigila kwam pas om 07:15 uur. Ik heb haar vertelt dat wij naar kasteel Egskov zouden gaan. Dat dit anderhalf uur rijden is (net zo ver als naar opa en oma Nemo), dat wij het kasteel alleen van buiten zouden bekijken en dan met de auto de rest van het eiland zouden bekijken. Dus dat zij heel de dag in de auto moest zitten. Nigila antwoordde timide:”Oké…..”. Ik stelde vervolgens voor om desnoods de fietsen mee te nemen, zodat we misschien dan nog een eindje konden fietsen daar. Daar fleurde ze al een beetje van op. Daar kreeg ze sterke benen van, dus dat was goed. De zon scheen ondertussen. Waterig en het het was nog bewolkt, maar het zag er inderdaad positief uit. De allerdaagse ochtendrituelen gedaan en tijdens het eten bij Nigila twee folders op haar bord gelegd, waar ze uit mocht kiezen. Of naar het eiland Fünnen met het kasteel. (Waar Nigila al een doolhof bij vond en een ridder…) of het safaripark in Givskud, waar ze ruim een half uur voor in de auto moest zitten. Het is niet te geloven, maar ze koos toch echt voor het safaripark. Half tien waren we onderweg met 14 graden. De cameraspullen allemaal ingeladen en ik reed, omdat ik 2 jaar geleden als passagier mocht meerijden en toen de foto’s had gemaakt :). Net na tienen stonden wij voor de ingang en konden we naar binnen. Het grappige aan dit safaripark is toch ook wel dat er meerdere parkeerplaatsen zijn, waar je je auto neer kunt zetten en dan nog tussen verschillende dieren kan lopen en er nog bij verschillende (open) verblijven konden komen om naar de dieren te kijken.We waren nog maar net een uur in het park, toen Nigila aangaf dat ze zich niet zo lekker voelde. Alleen het probleem is, dat Nigila meerdere keren per dag klaagt over pijntjes en kwaaltjes. Wij negeerden dt en zeiden dat ze wat moest drinken en dat dit dan wel over zou gaan. Om 12 uur stopten we bij parkeerplaats 2, Timo wilde een asperientje tegen de hoofdpijn en Nigila begon te jammeren dat zij ook hoofdpijn had, buikpijn had, pijn van binnen in haar mond, enz, enz. Wat we nog nooit gedaan hebben, maar nu wel, we hebben haar ook een asperientje gegeven. Ze wilde niet meer mee, maar naar huis. Gelukkig hadden wij de buggy mee in de auto en daarin wilde zij (met een handdoek om zich heen), dan toch nog wel even mee. Ze zat er echt verveeld bij, wij ontaarde ouders negeerde dit en gingen al wandelend tussen de apen door, langs de Gorilla’s, op zoek naar de nijlpaarden, enz, enz. Om half twee waren we weer bij de auto terug en zijn we toch maar eerst gaan eten. Hier kwamen een paar eendjes bij ons bedelen en Nigila (die sinds een half uur weer wat levendiger was geworden, had het met die eendjes prima naar haar zin.) Na het eten weer verder in de auto, maar Nigila vond het steeds minder en minder worden. Tussen de leeuwen door en op zoek naar haar roze vogels de flamigo’s. Toen was het feitelijk al helemaal over, maar we probeerden haar nog op te peppen met een bezoek aan de geitjes. Nee, dit wilde zij niet! Uuuuhhhhh, Nigila die niet naar de geitjes wil, dan is er toch echt wel aan de hand. Ze wilde nog wel even door de winkel lopen, maar feitelijk vond ze dit ook niet echt interessant. Ik had me nog voorgenomen om vanavond echt een mac of wat dan ook te zoeken. Maar Nigila klaagde dat haar nek pijn deed en wees de beide zijkanten van haar nek aan. Hier kreeg ik toch een slecht gevoel bij. We hebben Nigila in de auto gezet, toegedekt met mijn fleecevest, kussentje gegeven en we zijn terug naar het huisje gereden. Nigila haar voorhoofd was wel warm, maar haar wangen totaal niet. Halverwege de tocht naar ons huisje, kwam de halve boterham die Nigila gegeten had, er uit. Zij (en de auto) zaten helemaal onder, ondanks dat we nog snel een plasticzakje uit het dashboardkastje hadden gepakt. Nigila dus een beetje schoongemaakt, haar vuile kleding uitgedaan en verder gereden. Bij het huisje gekomen gloeide Nigila van top tot teen. Echt warm. En ja, wat moet je dan. We hebben geen thermometer bij ons natuurlijk. Nigila is, behalve voor een verwijzing naar de logopedie, nog nooit bij een dokter geweest. We spreken geen woord Deens. Alleen die klachten over haar nek en die plotselinge koorts zinnen mij niet. We hebben de toilettassen nagekeken en kwamen nog een zetpil voor kinderen tegen. Deze maar gegeven en binnen 10 minuten was ze op de bank in slaap gevallen. Na anderhalve uur werd ze wakker. Nog steeds ziek, maar ze voelde wel al beter aan. Ze wilde nog televisie kijken, wat mocht. Om half acht toch naar bed gebracht. Nigila kon niet uit haar ogen kijken. Ze had ook al piepend aangegeven dat ze nog nooit ziek was geweest op de vakantie. Waarom moest zij nu ziek worden in de vakantie, waarom niet een ander kindje? Ja, onze kleine meid wat echt zielig. Ik hoop dat ze vannacht een beetje opknapt. We zien wel hoe het gaat. Als ze nog steeds beroerd is, dan gaan we op ons gemak de spullen inpakken en blijven we gewoon een dagje thuis. Ik hoop in ieder geval dat het een gewone griep is die de kop op is gestoken.