De tent opzetten.

16 juli

Om kwart voor negen worden we echt wakker na vanaf een uur of zeven op elkaar te hebben gewacht dat we wakker zijn.

Dus binnen even ontbijten en beginnen met het opzetten van de voortent en dit keer zelfs onze luifel. Die hebben we eigenlijk nog nooit op gezet gehad.

Er hangt aan het begin van de dag nog wat wolken laag om de berg, maar dat trek op. Het is lichtbewolkt, maar met een zonnetje dat er echt door wilt komen. De dag begint met 16 graden, maar ook dat loopt op tot zelfs 28 graden, dus meer dan dik tevreden zijn we wel.

Om 1 uur zie ik buren eten. Ik schrik van de tijd. Ja, ook voor ons even tijd om te eten. We eten onder onze luifel. Met een zacht briesje om ons heen is het aangenaam vertoeven onder de luifel. We schieten al een eind op.

Nu nog even de kastjes in de voortent inrichten, Timo hamert nog even een paar haringen de grond in. (Nee niet mij…). Nigila zit spelletjes te doen met vriendinnetjes (lang leve de wifi..).

Om half 3 zijn we ingericht en klaar. Zelfs de auto is ondertussen dan toch uitgeladen. Dat is toch genieten zo’n extra dag door die vlotte rit van gisteren.

De camping ligt in het dal een stuk voor het dorp zelf, dat eigenlijk geheel gebouwd is om de berghellingen. Er zijn zelfs geen pokemons, draaistops en torens, dat wordt echt afkicken de komende dagen…

We besluiten nog even een klein rondje te doen. We rijden naar het dorp. Oh wat een apart dorp is dit. We zien iemand die klaar is om te gaan tokkelen. En echt te gaan tokkelen. Van de ene kant van het dal richting de andere kant, over de waterval heen. We hebben echter nergens een plek in de buurt om daar eens naar te gaan staan kijken.

Dat zou ik misschien ook nog wel willen doen. Die adrenaline die dan door je lijf giert, dat moet toch gigantisch zijn. Jammer dat Nigila niet van dit soort fratsen houdt. Ik gok dat het er niet in zal zitten deze vakantie. Want dan staan wij aan de overkant en zij hier… Nou ja, misschien gaan we het nog wel een keertje bekijken. Het lijkt mij wel leuk.

Daarna rijden we nog even door het prachtige dal en kijken nog even naar de parapenters. Dat was toch ook een heerlijk gevoel, maar ja, dat is mijn leven ook weer niet waard. Dus ik zal het zelf nooit meer doen, maar het blijft ook prachtig om te zien en de herinneringen, die pakt niemand mij meer af.

We rijden terug en Nigila kookt voor het eerst. Ze maakt penne met gehakt en een tomatensaus uit zak. En weet je, het smaakte heerlijk, dus dat mag ze vaker doen.

’s Avonds gaat Timo op zoek naar de waterspreeuw en werk ik het dagboek even bij. En Nigila? Nigila zit met haar koptelefoon op filmpjes te kijken. Wat zou de wereld toch zijn zonder wifi??

Timo kijkt de folders van de “provincie” Salzburg nog even door. Wij weten al wat we allemaal willen gaan doen en ja de vakantie zal weer goed bezet zijn en we zullen genoeg te beleven hebben.