Wie is de mol?

25 juli

We hebben afgesproken om vandaag te proberen om op tijd te vertrekken. We gaan proberen om 2 attracties op 1 dag te doen, omdat ze beiden een goed uur rijden zijn enkele reis en slechts 20 minuten bij elkaar vandaan liggen af.

Dus op het moment dat wij opstaan is het tempo maken geblazen, niet treuzelen, maar gaan met die banaan. We rijden om kwart over negen weg of zo. Richting Werfen (juist ja, dezelfde plaats als waar we van de week het kasteel Hohe Werfen hebben bezocht.) We hebben weer veel regen gehad vannacht, maar de voorspellingen zijn wat beter voor vandaag. Als we in de buurt van Werfen komen is het droog. Dus we besluiten eerst de ijsgrotten te bezoeken.

We weten nog dat het een hele klim was om er te komen. We parkeren de auto (op parkeerplaats 2… dus valt nog mee). Toch moeten we nog een tijdje in de rij staan voor we aan de beurt zijn voor de tickets. We besluiten om ook maar de kabelbaan halverwege de tocht te nemen.

Het is eerst 20 minuten lopen (klimmen), dan de kabelbaan die in 3 minuten boven is (nee ik weet niet meer hoe een hoogte deze overbrugde, maar wel dat het de steilste kabelbaan van Oostenrijk is). Na die kabelbaan is het nogmaals 20 minuten lopen (klimmen) voordat we dan uiteindelijk de grot bereikt hadden.

Oké zo gezegd zo gedaan. De stoomlocomotief kwam weer op gang en we vertrokken voor de battle. Het enige domme was dat we misschien beter toch iets hadden kunnen eten, maar oké achteraf…

Het ging redelijk goed, oke het gehijg en gepuf van deze oude vrouw was weer niet van de lucht, maar we kwamen zonder onderbrekingen goed boven bij de grot. De temperatuur was ook al gelijk en stuk lager en de damp kwam uit onze monden en neuzen tevoorschijn (nee nog net niet uit onze oren.)

We konden een duitstalige of een Engelstalige gids kiezen. We kozen voor het laatste omdat Nigila tegenwoordig zoveel Engelse filmpjes kijkt, dat haar Engels beter is dan het Duits en ze trots is dat ze het dan zelf kan volgen / vertalen.

Wat ik echt vergeten was, was dat er in de grot zelf ruim 1400 treden gelopen moesten worden… We begonnen het eerste stuk zonder onderbreking met 300 treden naar boven, pffff, wie wilde hier ook al weer naartoe?

Gelukkig hanteerde de gids een heel rustig tempo en ik had al tegen Timo gezegd, laat mij voor lopen, dan moet iedereen achter mij blijven (slim hè).

Halverwege de tweede trap stond een meneer met een hond (formaat Sint Bernard, alleen licht van kleur). De hond bleek niet meer naar boven te willen en niet meer naar beneden. En het was niet het formaat dat je even op je armen neemt en zo mee neemt zeg maar. Hij vroeg om hulp. Deze hulpvraag werd doorgegeven aan de gidsen die onderweg waren naar beneden. Of ze hem even wilden gaan helpen. Nou zij liever dan ik. Wie verzint het nou om een hond zoveel trappen te willen laten lopen. Dat is toch niets voor een hond. Volgens mij ben je dan echt geen hondenliefhebber, maar oké dat is mijn mening.

De grot was mooi, maar zowel Timo als ik hadden het idee dat het minder indrukwekkend was als 15 jaar geleden. Het was er rond het vriespunt. Dus koud genoeg om het net niet warm te hebben.

Na diverse mooie ijsculptures gezien te hebben en dus die 1400 treden gedaan te hebben kwamen we weer buiten aan. Het was nog steeds bewolkt. Onze afdaling kon beginnen. Het leek of ik af en toe in de spiegel keek. Mensen met een rood aangelopen gezicht, die hijgend en puffend boven kwamen. Wat dat betreft zijn ze ook wel egoïstisch, want ik heb nergens gelezen dat je dit alleen kan volbrengen als je een redelijke tot goede conditie hebt..

Er zullen er genoeg zijn die blij zijn dat ze bij de grot aangekomen zijn en dan moet het ergste nog komen.

Bij de gondel aangekomen stond daar weer de man met de hond. De hond was in een hoekje weggekropen en wilde niet meer voor of achteruit. Zelfs voor een stukje worst kwam die hond geen stukje naar voren. Dus besloten 2 mannen hem bij zijn voorpoten en zijn achterpoten vast te pakken en zo werd de hond in de gondel gezet. Ja die hond gaat nooit van zijn leven meer een grot in en krijg je volgens mij nooit meer in een lift. Goed bezig dus.

In de gondel zagen wij nog een gemst / steenbok staan op het grind. Erg leuk om te zien. Beneden was de rij voor de gondel wel heel erg lang. Terwijl wij het laatste stuk afdaalden vielen de eerste regendruppels al weer. We lusten allemaal wel een hapje en waren dan ook blij toen we rond 2 uur weer bij de auto waren en we een hapje konden eten. (wat we tegen alle regels in ook in de auto deden..).

Na de lunch zijn we naar Hallein gereden. Op naar de zoutmijn. Daar aangekomen moesten we ook 20 minuutjes wachten voor we aan de beurt waren om de grot in te gaan, maar in de tussentijd konden we toen onze mijnpakken aantrekken, welke bij deze tocht horen.

Na het aantrekken gingen we met een treintje (nee niet de verkeerde voorstelling maken, je zit met een stuk of 20 man/vrouw/kind achter elkaar op een houtenbalk welke voorgetrokken wordt door een treintje). Als het treintje stopt zit je al 400 meter lager onder de grond.

Ik blijf dit ook een heel leuk uitje vinden. Bij verschillende ruimtes krijg je de geschiedenis van de zoutmijn, door middel van een film, te horen. In de mijn zelf ga je 2x met een glijbaan weer een stuk naar beneden. Wij gingen dan elke keer met z’n drietjes tegelijk. En ook vaar je een stuk over een zoutmeer in de mijn. Dit allemaal dus ver onder de grond. Het was zoals oma Kip het noemde een heuse mollendag.

Nadat we alles hadden beleefd en het laatste stukje film voorbij was, liepen we naar een gedeelte waar een roltrap ons een stuk naar boven bracht. Hier kregen wij ook allemaal als aandenken een klein zoutvaatje met zout als aandenken mee. Tot slot stapten we weer op onze balken en werden we met de trein weer terug naar het daglicht gebracht. Ja dit vind ik zelf echt een topattractie en als ik zou moeten kiezen tussen de twee attracties van vandaag, zou het zeker deze laatste worden. Echt leuk!

Daar het ondertussen half 7 was en wij nog melk moesten halen voor de pannenkoeken die we zouden eten vanavond, hebben we toch maar besloten om maar te stoppen bij de mac. Het was tenslotte ook nog ruim een uur rijden terug naar de tent.

Terug in de caravan gekomen bleken we toch nog 14 kilometer gelopen te hebben en vertelde mijn rug dat hij het weer niet grappig vond. Maar oké, je moet er wat voor over hebben, als ik nu helemaal niets meer kan doen is ook weer zo wat. Duidelijk tijd voor pilatus bij terugkomst in Hulst.