Het begint weer op skiën te lijken

De wekker maakt ons om half 8 weer wakker. We staan op en doen de ochtendrituelen en we gaan op pad.

We rijden door naar Brambergen, waar we weer onze auto parkeren en wandelen naar de gondel. Het is weer rustig dus zijn al gauw boven. De zon schijnt, al is het wat minder fel dan gisteren. Ik zei nog, van mij mag het zo blijven. De sneeuw is ’s morgens zoveel beter en fijner.

We beginnen met de blauwe 5, maar gaan de tweede ronde al met de 4 naar het andere gebied. Zo te zien gaat het lekker met allemaal, dus we durven de uitdaging aan. We gaan richting de rode pistes. En eindelijk na een paar dagen, voel ik het hupje weer en heb ik het idee dat ik het gevoel weer begin te krijgen. We skiën meer kilometers dan de vorige dagen en het gaat redelijk tot goed.

Wel wordt ik onverwachts omhelst door een vreemde man, oké niet op de manier die je nu voorstelt natuurlijk. Ik besloot aan de kant te gaan staan om te wachten op de andere twee en zo niet in de weg te staan van de mensen die naar de stoeltjeslift wilden. Alleen was er iemand die had zoveel vaart op weg naar de stoeltjeslift, dat hij dus ineens dwars boven op mijn ski’s schoof. 1 ski aan de voorkant en 1 ski achter mij. Boem. We bleven allebei staan, waren niet gewond, maar was toch een rare gewaarwording. Hij zei nog wel netjes sorry, deed een paar stappen achteruit en bevrijdde me zo van deze hachelijke situatie. Nigila had alleen het einde gezien en vroeg zich af wat ik in hemelsnaam aan het doen was. Nou eigenlijk me netjes opstellen…

In de stoeltjeslift aan Timo vertelt dat ik ineens omhelst werd door een vreemde man, waarop de man naast mij behoorlijk moest lachen, oké het werd dus gezellig in de lift [e-1f60a].

Na deze heerlijke afdalingen, besloten we toch weer op tijd richting het restaurant te gaan om te eten. Timo besluit een wienerschnitzel te nemen, Nigila een kindermenu Wienerschnitzel en ik een kindermenu spaghetti. Die grote maaltijden krijgen wij echt niet op. Als wij klaar zijn, blijkt Timo zich ook miskeken te hebben. Het is te veel en te groot. We helpen hem een beetje, maar dan nog komt het niet op.

Na het eten is het weer een kwestie van wennen en gaan we nog een paar keer van de vijf af. Timo krijgt echter te veel last van zijn bovenbenen en besluit te stoppen. Ik had ook net gezegd dat ik ging stoppen. Het was al een uur later dan de vorige dagen en ook ik begon wat mankementen te voelen en wilde het niet tot de spits drijven. Nigila ging nog even door. Het is zo jammer dat er geen vriendin is die ook altijd geskied heeft, dat we die mee zouden kunnen nemen, zodat ze samen op pad zouden kunnen.

Na een uurtje houdt zij het ook voor gezien. Ze had 3x een kamikaze kind die ze met veel moeite kon ontwijken en toen vond ze het genoeg. Ze heeft ook echt last van haar enkel, maar wil er niet aan toegeven.

We halen weer onze broodjes bij de super en eigenlijk zijn we de dag goed doorgekomen zonder echte bijzonderheden. We gaan het zien of het zo blijft.

We chillen ’s middags en ’s avonds een beetje en that was that.