Zomerse temperaturen

De wekker gaat een half uur eerder vandaag, dus om half 8 was het al weer zo ver.

We staan op, ontbijten, trekken de skikleding weer aan, verzamelen alles en we gaan naar de gondel. Neukirchen bekijken we en laten we achter ons. Neukirchen was wel veel minder druk dan gisteren, maar we rijden toch door naar Brambergen. Parkeren en trekken die heerlijke skischoenen weer aan.

In Brambergen konden we zelfs doorlopen tot ruim in de hal van de gondels, dus ja, dat was echt stukken rustiger.

Boven zijn we weer rustig de 5 naar beneden geskied. Die route kennen we en weten we dat die te doen is. Het gaat beter dan gisteren, althans, bij mij. Timo heeft veel last van zijn bovenbenen en heeft het gevoel dat hij de ski’s niet onder controle heeft. Onze kleine klimgeit suist naar beneden. Zelfs op de wat steilere stukken behoud ze haar mooie techniek.

Na een paar keer gaan we toch even naar het andere gedeelte van de pistes. Alleen komen we daar op de rodere pistes en ja, dan is het vloeiende er vanaf bij Timo en mij [e-1f60a].

We doen verschillende pistes en liften. Tot een uur of 10 was het erg rustig, maar zodra de skiklassen ook losgelaten worden op de pistes, merk je dat het drukker wordt bij, vooral de liften. Rond kwart voor elf vertrekken we weer naar onze vertrouwde gondel en route 5. Daar we, ondanks de zomerse temperaturen beneden in het dal, wel binnen willen zitten bij het eten. We skiën dan ook om 11 uur naar Brambergen om te eten. We hebben genoeg keuzes. We zoeken een lekker plekkie uit en rond half 12 gaan we eten bestellen. Het restaurant zit dan ondertussen ook echt vol, dus leermoment, we moeten echt niet veel later komen om een plekje binnen te kunnen bemachtigen de komende dagen.

Na onze etenspauze vertrekken we weer naar route 5. Maar ik weet niet wat er in ons eten zat. Jeetje, ging het vanmorgen zo lekker, nu lijken de benen wel van rubber en lijken te doen wat ze zelf willen in plaats van de signalen te volgen die ik volgens mij toch echt naar mijn hersens stuur. We blijven gaan, maar de sneeuw is in de volle zon ook weer pap geworden en er zijn van die papperige heuveltjes ontstaan die ik uit alle macht probeer te ontwijken, maar het zijn er zo veel.

Blij als we weer bij de Gondel komen en onze ski’s weer voor een minuut of tien uit mogen trekken en op een bankie neer mogen ploffen…

We doen nog een paar keer ons rondje. Ik zag het al aan Timo’s gezicht. Zijn bovenbenen werken niet mee en om nu te zeggen dat het nog leuk is voor hem [e-1f60a]. Hij is nu degene die zegt, ik kap er mee voor vandaag, gaan jullie nog maar even. Ik vertrek met Nigila. Ik heb gezegd, ga maar voorop, dan probeer ik je wel bij te houden. Vroeger was ik degene die ook achteraan skiede, maar dat was meer omdat ik dan kon helpen als het bij de andere twee mis zou gaan en ik de snelste was van allemaal. Ik kon makkelijk even stil staan om even wat foto's te schieten zonder dat zij er iets van merkten. Met Timo erbij lukt dit nog wel, maar alleen met Nigila kan ik dit echt wel vergeten :-).

Nu was het begin geen probleem, maar bij de steilere stukjes, moest ik toch echt alle zeilen bijzetten om onze dame bij te houden. Nu hebben we aan het eind altijd een stuk “wandelpad”. Het is hier zo smal, dat je vaak amper kunt inhalen, omdat er veel in een ploeg naar beneden gaan daar en dan ook nog van links naar rechts gaan…, zover dat nog mogelijk is, blijf ik er maar vaak achter hangen.

Op een gegeven ogenblik zat ik achter een grote meneer, met dat ik hem in wilde halen, ging hij in plaats van parallel skiënd in eens over in ploeg en zijn ski’s waren zo lang, dat alleen door die lange latten uit elkaar te doen, hij al bijna de hele breedte van het pad gebruikte. Nu had ik meer vaart dan hem en ik heb echt een gil gegeven. Ik heb geen idee hoe ik hem dan toch nog gepasseerd ben (ik heb ook maar niet achter me gekeken, maar hij was in het Duits behoorlijk aan het roepen). En dat terwijl ik dus niet eens super hard ging, omdat dit gewoon niet te doen is daar. Ik haalde Nigila weer bij en ik maakte de laatste bocht naar rechts naar de gondel toe. Met dat ik naar beneden suisde uiterst rechts en ik wat naar links wilde om mijn snelheid naar beneden te halen, werd ik links ingehaald door twee personen, oké dus geen snelheid er uit halen en niks geen bochtje maken. Dan tot overmaat van ramp zie ik voor mij een vrouw die dus wel de hele piste gebruikt en naar rechts komt om daar haar bochtje te gaan maken. AAAAAAAAHHHHHHHHHH, ik kan niet naar links, niet naar rechts want daar is een hele steile helling omhoog en voor me een dame en ik kan nooit meer op tijd remmen. Ik zie mevrouw in slowmotion haar bocht maken en ik kan net achter haar ski’s passeren. Pfff dat hebben we ook weer gered. Maar in dit laatste stukje ben ik zo vaak voor mijn gevoel door het oog van de naald gekropen, dat ik dik in het zweet mijn ski’s uittrek om weer in de gondel naar boven te stappen.

Nigila wil eigenlijk ook wel stoppen (mooi, dan hoef ik dat niet te zeggen, als ze nog door had willen gaan, had ik ook gewoon meegegaan hoor, maar ik vind het ook niet erg om voor vandaag te stoppen.

We hebben het weer gered. Ik heb me alleen vanmorgen een keer laten vallen. Ik had de gopro op en dacht ik kijk even waar Timo blijft ergens achter mij. Timo zag ik en ik voelde dat mijn ski’s botste op een ijzige rand sneeuw. links van de piste. Ik probeerde mijn lichaam weer te draaien naar de kant waarop ik aan het skiën was, als een lappenpop voelde ik mijn armen alle kanten op schieten en steeds dacht ik, blijf ik staan of ga ik vallen. Toen maar besloten om me even te laten vallen om toch de baas te zijn over dat lichaam van me.

Daarna weer opstaan en verder. Nigila gaat lekker, ook al heeft ze last van haar enkel. Timo heeft wel al een paar keer de sneeuw van dichtbij bekeken, maar ach, ook dat hoort er stiekem een beetje bij.

We vertrekken op ons gemak naar de gondel van Brambergen om weer vroeg naar beneden te gaan. Laten we maar stoppen zolang het nog een beetje als skiën voelt. Ik kan mij voorstellen dat mensen die niet skiën nu denken, is dat nu echt zo leuk, dat skiën? Ja normaliter, als het juiste gevoel er is, is het geweldig. Maar ach die bergen, lekker buiten bezig zijn… ik heb de verwachting dat het gevoel er ook bij Timo nog wel gaat komen voordat we naar huis vertrekken.

In de gondel vonden we een paar handschoenen, welke we beneden hebben neergelegd en zijn we gelijk naar de auto gelopen. Weer even soep en broodjes gehaald, nu bij de Spar en hup terug naar het appartement. Het is een relaxte vakantie, heerlijk.