Even rustig opstarten met skiën

We hadden afgesproken dat we de wekker om 08:00 uur zouden zetten. Dat het toch vakantie is en we niet om 08:00 uur aanwezig hoefden te zijn op de piste en we ook niet de eerste hoefden te zijn die boven de ski’s aan bonden.

Om 08:00 uur ging de wekker dan ook af, na een best goede nachtrust. Ik had eigenlijk nog wel langer kunnen blijven liggen, maar afspraak is afspraak. Dus ontbijten, alle skikleding opzoeken, tas inpakken, touwtjes aan mijn digitale werelden (telefoon en cameraatje), zodat ik ze niet echt kwijt kon raken bij loslaten in stoeltjesliften of duikelpartijen op de piste (nee, ben geen van allen dat van plan, maar ja, meestal ben ik niets van rare dingen van plan, maar toch overkomt het mij wel eens op de een of andere manier.

Om kwart over 9 reden wij bij ons appartement weg, op naar de gondel. Bij Neukirchen schrokken we van de drukte voor de gondel, jeetje, zo druk hadden wij het nog nooit gezien en ja, we zijn hier al meerdere keren geweest en toch wel eens wat drukte meegemaakt. Besloten om dan maar door te rijden naar Brambergen.

Daar de auto op de bekende parkeerplaats geparkeerd en oh ja, ik kon niet meer in mijn skischoenen momentje gehad. Dat kon ik vier jaar geleden ook al niet. Nu hadden we 2 paar skischoenen bij, maar bij het tweede paar hadden de vorige eigenaren de hakken onderuit gehaald. Doch in die schoenen schoof ik soepeltjes in, dus ga ik die toch maar proberen (ja op hoop van zegen, duimen jullie voor mij?)

We wandelen richting de gondel en zien al snel dat het hier ook druk was om boven te komen. Dus sluiten we hier op ons gemak achteraan. Uiteraard komen we nu niet uit bij de route die we gisteren besproken hadden om mee te beginnen. Het geheugen was gelukkig nog goed, dus ik wist dat als we naar links gingen, we op een makkelijke blauwe route uitkwamen, dus ski’s aan, helmen op, oeps, Nigila is in die 4 jaar toch behoorlijk gegroeid, want haar skistokken komen slechts tot halverwege haar bovenbenen. Mmmm, we hebben haar alles laten passen van te voren, maar nooit aan de skistokken gedacht…Daar moeten we in de loop van de dag toch even andere voor halen, want dit werkt niet echt en is ook geen gezicht.

We doen meerdere keren de makkelijke blauwe route 5, Timo moet het gevoel nog krijgen, Nigila wilt nog even de slag krijgen en waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan.

Rond half 12 zoeken we een restaurantje op (voordat de skiklassen rond 12 uur klaar zijn en de drukte binnen komt). Het restaurantje ligt ook net buiten de skironde, dus goede hoop [e-1f60a]. Je raad het al, het was al drukker dan verwacht, wij waren niet de enige die slim dachten te zijn. Alle tafels binnen waren bezet en buiten was het 5 1/2 graad, dus vond ik ook niet echt aangenaam. Aan 1 tafel binnen zat 1 mevrouw, gevraagd in mijn beste Duits of er nog plek was, ja hoor, kom er maar bij kreeg ik in het Limburgs terug te horen.

We aten grillworst met frites en natuurlijk voor de lady’s weer een Almdudler. Nog gezellig met de Limburgse dame zitten babbelen, die op de rest van de familie zat te wachten maar net op tijd een tafel was gaan zoeken.

Na de pauze nog een paar keer een afdaling gedaan, doch om 14 uur heb ik besloten om te stoppen voor vandaag. De laatste keer dat we geskied hadden, had ik in 1 dag mijn rechter bovenbeen al te veel belast, waardoor het skiën onmogelijk werd de volgende dagen. Dat hoop ik door op tijd te stoppen nu te voorkomen, Dit daar de knopen nog steeds in mijn bovenbeen spieren zitten (ik vermoed door het Parapent ongeluk, van jaren geleden, zelfs fysio heeft niets geholpen).

Timo en Nigila zijn nog een extra rondje gegaan. Timo heeft toen de grond van dichtbij gezien en ook Nigila voelde dat haar enkel en bovenbenen begonnen te protesteren waardoor het vloeiende skiën, niet meer zo vloeiend ging. Dus ook zij besloten te stoppen.

Met de gondel naar beneden. Ik had mijn draagriem al aan mijn ski’s vast gemaakt en Nigila had hem naast haar op de bank gelegd, Timo had de riem in ons Tympie zitten en al pratend en genietend gingen we langzaam richting het dal. Beneden in de hal aangekomen bleek dat Nigila haar draagriem in de gondel had laten liggen. Dus naar de mannen in het controlehokje. Over 20 minuten moesten we maar even kijken bij de gevonden voorwerpen. Nou dan wachten we maar even.

Op een gegeven ogenblik kwam er een meneer vertellen dat ze niets gevonden hadden. We moesten morgen maar terugkomen om nog eens te vragen. Het verbaasde mij niets, want je ziet die draagriemen weinig en zeker met wat verder lopen naar de auto toe, is het toch handig om de ski's zo aan je schouder te hangen. Alle spullen bij elkaar geraapt en op het moment dat wij wilden vertrekken kwam de goede man vertellen dat de draagriem boven was gevonden en onderweg naar beneden was. Dit zou nog een kwartier duren.

Timo en ik alvast naar de auto onze de ski’s en alle stokken en helmen. Even andere schoenen aan de voeten doen en dan weer terug hadden we afgesproken. Nigila bleef in de hal wachten. Nou had ik op de een of andere manier mijn draagriem niet goed vastgemaakt dus mijn ski’s vielen twee keer van mijn schouder op de grond. Gelukkig kwam Timo even helpen. Die zette zijn ski’s neer tegen de reling van de helling, maakte mijn schouderriem vast en hup we waren nu echt op weg naar de auto.

Bij de parkeerplaats gekomen achter Timo aangehobbeld, kon hij zijn auto toch niet meer vinden, ik dacht al dat ze hem gestolen hadden. Tot ik wakker werd en hem zachtjes influisterde dat we nog een stukje verder moesten lopen naar de 2^de parkeerplaats. En ja hoor, daar stond onze tuut netjes op ons te wachten. Skischoenen uit, lange latten en stokken erin, de snowboots voor Nigila gepakt en geconstateerd dat Timo zijn handschoenen verloren had. In de hal bij de gondel had hij ze nog. De verwachting was dat deze op de heling naar beneden toe, waar mijn ski’s voor de 2^de keer los vielen, achter gebleven waren. Ja, het gaat weer lekker, maar dit keer gebeurde het allemaal eens een keertje niet bij mij.

Dan weer terug richting de gondels om onze dochter op te halen, naar de handschoenen te kijken en ja inderdaad, om nieuwe skistokken te kopen. Gelukkig lagen de handschoenen inderdaad achter de helling, uit het zicht van iedereen, op de grond, Nigila kwam er ook aan met haar ski’s en draagriem. Ze wilde wel heel graag verlost worden van haar skischoenen, dus was blij dat ik zo slim was geweest om haar snowboots mee te nemen.

Snel de sportzaak binnen gelopen en stokken voor Nigila uitgezocht, waarbij ze niet hoefde te bukken om ze te kunnen gebruiken. Dan nog even snel in Neukirchen naar Billa om wat broodjes te scoren (en we hadden een zakje soep: eierschwammerlsuppe gekocht).

Na het eten was de zon doorgebroken en was het beneden 20 graden. Dat zijn geen temperaturen waarbij we nog sneeuw moeten verwachten vrees ik. Vanmiddag allemaal even lekker relaxen in ons appartement, daarna onze soep en broodjes gegeten.

En nu, nu is Nigila haar slaapkamer ingedoken met haar boeken (ja ze heeft echt al haar lesboeken bij) en wij zitten beiden op onze digitale werelden.

Zo nog even wat opzoeken op de laptop om naar te kijken en we hebben al afgesproken om rond 22 uur naar bed te gaan en morgen toch de wekker een half uurtje eerder te zetten… gaaaap…

Bedankt weer en tot morgen voor onze nieuwe avonturen.