De dames samen op stap.

We worden vanmorgen wakker en merken dat het slechts 12 graden is in de camper. De zonnepanelen zijn vannacht van 99% naar 69 % gedaald en de bomen houden de zon tegen, dus de zonnepanelen doen nog niet veel. We dalen zelfs naar 50% voor we vertrekken. Dus gevraagd aan eigenaresse of we 2 plaatsen mogen verplaatsen zodat de zonnepanelen al bij het eerste streepje zon beginnen met laden. Oh ja, de zon schijnt, heerlijk.

Nigila blijkt vannacht zelfs een paar keer wakker geworden te zijn door de kou. Dus we hebben nu gelijk een fleecedeken op haar hefbed gelegd, zodat ze die ook nog over zich heen kan trekken als ze het weer koud krijgt.

We bakken croissantjes in ons oventje om zo toch een beetje warm te worden.We rijden naar beneden. Ik wilde namelijk het leuke kapelletje van gisteren nog even met de drone filmen. We vragen bij een winkeltje of wij daar een half uurtje mogen staan. Timo haalt ondertussen zijn fotokaartjes leeg voor vanmiddag en ik speel even met de drone. Alleen doet deze nog niet 100% wat ik wil. Meestal wel, maar soms gaat die links als ik rechts bedoel en visa versa. Ik was al zo slim om zo ver het land in te gaan, zodat ik voorbij de elektriciteitsdradenzat, want ik zag de drone daar al tegen aanvliegen natuurlijk. Ik was nog niet zo heel lang bezig en toen hoorde ik iemand gillen, ja de drone hing boven een woning, terwijl dit helemaal niet de bedoeling was natuurlijk. Net gehoord of ik hem niet hoorde, maar wel mijn drone terug gehaald, ingepakt en terug naar de camper gelopen. Ik dacht, ik ga de boel maar niet op de spits drijven. Ik heb wel wat foto’s gemaakt, alleen nog niet bekeken. Timo is verder gegaan met het legen van zijn kaartje.

Hierna zijn we naar een camperplaats gereden in Stari Trg pri Lozu. Het lijkt gratis. Er zijn stroompalen, een watertap en gratis wifi. Er is plek voor 9 campers. Dus deze even op Polarsteps opgeslagen, wie weet komen we hier ook nog eens terug (al denk dat ik dan ook weer graag voor Kamp Beli Gaber zou kiezen hoor, maar wie weet…). PS Beli Gaber betekent: De oude beuk.

Hierna hebben wij Timo naar zijn afspraak gebracht. Hij mocht met de gids meerijden naar de berenhut en die zou hem ook terug brengen. Timo stelde voor dat wij op de fiets naar het kasteel gingen. (half uur tot een uurtje rijden). Maar ik wilde helemaal niet op de fiets en Nigila ook niet. Ik had nu de kans om ook eens in de camper te rijden, dus die greep ik met beiden handen aan.

Nigila en ik verlieten de afspraak plek en reden in de richting van het kasteel. We zouden eerst de camper op de pas ontdekte camperplek parkeren, maar ach, nu ik toch het stuur in handen had, toch maar even gekeken hoe ver we in de buurt van kasteel Sneznik konden komen. Nou dat bleek best ver. We kwamen zelfs tot vlakbij het kasteel. Daar de camper geparkeerd, wel rechtvoor de uitgang, zodat we recht toe recht aan weg konden rijden en geen last hadden van steken en dat soort gedoe.

We gingen een kaartje kopen. Dit bleek 40 Euro, hoeveel? 40 Euro? Ja, wilden we 3 dagen naar het festival, uuuh, nee, wij wilden helemaal niet naar het festival, wij wilden alleen het kasteel bezoeken. 1 man begreep de situatie, hoe lang bleven we? Nou tot 15 a 16 uur. Oké duidelijk, wij hoefden niets te betalen en konden naar het kasteel lopen. Zo dat is nog eens boffen.

We kwamen bij het kasteel aan, maar dat leek dicht. Eerst was het even zoeken naar de toegang, maar toen wij die gevonden hadden, stonden we voor een gesloten deur. Nigila stond even een papier te lezen welke op de gesloten deur geplakt was. Ineens ging de deur open en stond ze oog in oog met 2 toeristen die het kasteel net uit kwamen. Was een grappig gezicht. De mevrouw van het kasteel vertelde dat wij nog een kwartier moesten wachten en dat dan de volgende toer gedaan werd. Oké, dan wachten we toch. Het was vandaag zonnig en een heerlijk weertje, dus geen probleem.

Na een kwartier ging de grote houten deur open en konden we naar binnen. Ja, hier moesten we wel betalen, maar waren nu voor ons tweetjes 12,00 Euro kwijt, dat zijn toch hele andere bedragen. We bleken een privétoer door het kasteel te krijgen. De gids sprak snel om te voorkomen dat wij vragen stelden. Echter had ze buiten mij gerekend, want ik stelde ze toch… We merkte dat ze ook niet op alle vragen antwoord had, maar dat gaf ook niet. Ze was wel buiten adem door het snelle praten.

Het kasteel was nog ingericht zoals de laatste bewoners (mensen uit Dresden, een diplomaat die het kasteel als 2^de huis gebruikte en wiens kinderen 2 verdiepingen bewoonden. Het was best een interessante toer. Na ¾ kwartier hadden we het hele kasteel van boven tot onder bekeken en waren we klaar. De gids verdween, ons achter latend in de kelder. Dus onze eigen weg naar boven gevonden en het kasteel verlaten, tenminste de deur zat natuurlijk op slot, dus wij konden er niet uit tot de gids met haar super grootte sleutel (grootste die ik ooit gezien heb), de deur voor ons opende.

Terug naar de camper. Ingestapt en weggereden, oké, het wegrijden ging met slippende banden, want we stonden daar op het vochtige gras natuurlijk (niet tegen Timo vertellen hoor, want dit weet hij nog niet en dat wil ik ook graag zo houden, hij leest toch het dagboek nooit). Dus met zweet op het voorhoofd, even achteruitsteken en weer voorzichtig het gas op laten komen en dan in 1 ruk door naar de verharde weg. Pfff dat is gelukt en hebben we weer gefikst. (echt niet vertellen hè, anders mag ik helemaal nooit meer rijden denk….).

Nigila en ik hadden gisterenavond al besloten dat wij ook vanavond naar de Pizzeria zouden gaan. Timo uit eten, wij ook uit eten. Oké hij broodjes met kaas in een kijkhut en wij een lekkere pizza van de pizzeria.

Maar het was nog vroeg, dus eerst terug naar de camping gereden. Hier even de handdoeken achter op de fietsen gehangen (Die op de camper stonden) en op een boomstronk om te drogen. Ja met dat natte weer droogt het niet zo lekker in de camper. Maar nu scheen de zon, dus hier gelijk van profiteren.

Vervolgens hebben we afgewassen, alles opgeruimd en na een half uurtje besloten om weer te vertrekken om te eten. We wilden natuurlijk wel voor Timo terug zijn en het liefst niet in het donker het paadje oprijden.

We zijn naar de pizzeria van gisteren gereden. De camper weer aan de overkant van de weg neergezet en ons eten besteld. Het was een grootte pizza, maar hij smaakte prima. Na het eten weer in de camper gestapt en terug naar onze verblijfplaats gereden. Ondank alle haarspelbochten, de hellingen en dorpen is alles perfect gegaan. Niet dat ik daar aan twijfelde, maar ik rij zo weinig met de camper, dat je nog niet van ervaring kunt spreken.

Met dat wij weer op het onverharde pad reden zagen wij iets midden op de weg liggen. Ik vroeg dus aan Nigila, wat is dat nou. Nou dat bleek dus 1 van de handdoeken te zijn die ik achterop de fietsen te drogen had gehangen. Maar daar lagen er twee op. Dus uitgestapt, de handdoek opgeraapt en naar boven gereden. De 2^de handdoek onderweg niet meer tegen gekomen helaas. Ja, je hebt gelijk, wie hangt er nu handdoeken achter op de camper, dat vraagt om vergeten te worden natuurlijk, tenminste als je Irma heet wel. Nigila zag niet veel later de 2de handdoek hangen onder de overdekte speelplaats, dus ook die was weer terecht. Boffen dus.

Boven de camper weer netjes geparkeerd, oké ik moest wel een paar keer steken want 1 of andere Tjech had zijn auto lekker geparkeerd. Maar ik laat mij natuurlijk niet zo maar voor de gek houden, dus de camper op zijn plek geparkeerd. Alleen kon er nu echt helemaal niemand meer door, maar ach niet mijn probleem. Ik stond netjes. Hierna de raamhoes er op gedaan, de stelpoten uitgedraaid. Wij waren trots op ons zelf. Timo heeft ook een inspectie rondje rond de camper gedaan en kon ook niets ontdekken om commentaar op te geven. Ik zeg; GESLAAGD!.

Timo kwam om half 9 terug, een beetje jaloers op onze pizza, dus ik heb hem een lekker kopje koffie met een koekje gegeven.

Hierna was ook deze mooie dag weer voorbij en morgen, ja morgen gaan we weer naar de volgende verblijfplaats in Slovenie. Eigenlijk neem ik met een beetje pijn in mijn hart afscheid van deze toch wel geweldige camperplaats.

Doei, groetjes van ons allemaal en tot morgen.

ps voor de hut is 1 beer gekomen, Timo had stiekem op meerdere beren gehoopt, maar natuur kun je niet sturen. En dan beter 1 dan geen. Hij heeft in ieder geval mooie plaatjes geschoten.