1ste terugreis dag

Afgesproken dat we in ieder geval in Slovenie geen snelwegen zullen nemen, dus die is uitgeschakeld. We hebben dan nog een keuze. Mappie laat een route zien via Ljublijama en de andere route is boven langs, dus via het noorden. Die laatste was een route waar we eigenlijk nog nooit waren geweest, niet in Slovenie en ook niet in Oostenrijk… dus we kiezen voor die route.

We rijden door Dravograd. waar een paar leuke kerken zien, we rijden rustig door. Niet voor later blijken we daar de grens met Oostenrijk al over te gaan en het is net 10:30 uur. Dus het was eerder dan ik had verwacht.

Toen stond er ook nog douane en die wilde (uiteraard) onze paspoorten zien. Maar ik had nog geen grensovergang verwacht en die lag nog achterin. Maar ja uiteraard ging het weer niet zoals het moest, ik stond op om mijn paspoort uit de rugzak te pakken die in de kast hing. Ik heb alleen tijdens de vakantie mijn telefoon en camera aan een verlies of steel mijn telefoon / camera niet. Mijn camera dat als ik het raam open doet om een foto te maken en ik laat deze toevallig vallen (en dat is natuurlijk niet echt ontdenkbaar bij mij) dat die altijd nog aan het koortje hangt. Maar wat gebeurt er. Het sluitingshaakje was dwars door de gordel gehaakt (nee dat was niet de bedoeling), dus ik had mijn telefoon snel afgekoppeld, maar op de een of andere manier zat die nu het haakje door de gordel, de andere kant zat door het lusje van mijn broek, dus ik sta op, loop weg en ja, het koordje hield mij tegen. Dus weer terug en proberen me te bevrijden. Nadat dit gelukt was, snel naar achteren gelopen en mijn paspoort gepakt. Deze aan de douanier gegeven, die vroeg of we naar de Tour de France waren geweest, want ja je zag daar zoveel campers. Nee meneer niet naar de Tour geweest ook al hebben we een camper. Nee meneer, ook niet gevolgd… Na een praatje pot mochten we doorrijden. Pfff, want ja de camper is inderdaad toch stiekem wel iets te zwaar. En nee, ik weet niet hoeveel te zwaar..

We rijden Karinthie in. Op een gegeven ogenblik zien we een prachtig Stift liggen. Het blijkt Stift st. Pauls in het Lavanttal. Dit blijkt een Benedictijnenklooster opgericht in 1091. Jeetje prachtig om te zien van buiten. We stoppen even om een paar foto’s te maken. Dit verdient een keer een nader bezoekje.

In Sankt Andra stoppen we nog even bij een Billa, nog even wat soep inslaan en een paar flessen Almdudler (en kaas voor de baas). Zo wij kunnen weer verder.

Nog een stukje verder zien we Schloss Wolfsberg. Deze werd in 1170 voor het eerste genoemd. Ja dit is zeker een omgeving die we nog eens nader gaan bekijken. Het kan zijn dat dit met wat extra dagen doen als we naar Slovenie rijden of gewoon als we Oostenrijk nog eens aan doen, maar deze komt zeker op de to-do-list te staan.

In Weisskirchen lunchen we even langs de weg met een schitterend uitzicht. Na deze lunch zetten we de snelweg weer aan. Op naar huis. De route komt door Siermarken en Opper-Oostenrijk. Twee provincies (of heet dat in Oostenrijk) die ik nog nooit had gehad. We zien meerdere Stiften en kastelen en komen bij Toltunnel Bosrucktunnel. Nog nooit van gehoord. Er volgen heel veel tunnels achter elkaar. Rond kwart voor 4 rijden we Duitsland binnen en gelijk file. Er blijkt een controleplaats te zijn. Per rijbaan staan er aan beiden kanten twee mannen, 1 met een mitrailleur en de ander kijkt in de auto en heeft een soort stopbord in zijn had. Rechts zagen we een hele grote tent en vele vele politieauto’s. Gelukkig mogen wij doorrijden.

Rond een uur of 6 zoeken we een parkeerplaats. Met het vergelijken van de riviews heb ik een camping gevonden een half uurtje van de snelweg vandaan. De route blijkt echt weg van de snelweg te zijn. Het was een mooie route door het Bayrische wald, maar het was verder van de snelweg dan verwacht. Ik moet wel eerlijk zeggen dat we een omleiding hadden. We komen eindelijk aan op de Naturcampingplats Perlbach (Unterholzen 12, 94371 Rattenberg (D) 49.084660-12.750274.

Er is plek, we rijden naar boven en het begint gelijk te regenen. We zorgen ook dat de camper horizontaal langs het pad staat, zodat we niet in de blubber hoeven te stappen als we in de camper stappen. Ik mis een goede sfeer op de camping, dus dit is niet echt een camping die ik op zou slaan voor een volgende keer. Het is wel een kleine camping, sanitair is prima in orde, maar nee het gevoel is er niet.

Bij het gasthuis (waar we ons moesten aanmelden) bleek er ook gegeten te kunnen worden (maaltijden tussen de 9 en 13 Euro, dus leuke prijsjes), echter moest je het wel ’s morgens voor 11 uur doorgeven, dus helaas toch zelf even koken. Ik maak samen met Nigila even Risotto. Eten en een avondje digitale werelden.

Doei doei allemaal, tot volgende.