Een campingdagje

We hadden Nigila beloofd dat ze mocht uitslapen en bij mocht tanken. Dus ik ook uitgeslapen tot een uur of 8. Tot mijn verbazing was Timo toen nog in de camper. Hij was vergeten zijn camera van te voren te pakken.

Er blijkt iedere dag verse broodjes gehaald te kunnen worden bij het karretje net buiten de slagbomen. Dus daar broodjes gehaald. Lekker hoor. Er was hier minder keus dan bij Bohinje, maar meer dan bij Kamp Beli gaber, hahaha. Ik vind het een luxe als je vers brood op de camping kan halen, maar als dit niet het geval is, vind ik het ook helemaal goed. Dat is het leuke van kamperen. Improviseren en vooruit denken.

Timo en ik lunchen buiten voor de camper. De camping is lekker rustig. Om 10 uur hoor je bijna niets meer. Zoals ondertussen wel bekend, ben niet zo van niets doen in de vakantie, ik ga liever op ontdekking. Dus aan Timo voorgesteld om even met de fiets de omgeving te gaan verkennen. Dat vond hij prima. Nigila was ondertussen wakker, maar nog niet in de opsta modus belandt. Ze wilde ook niet mee. Bleef liever op de camping.

Wij de fietsen gepakt. Timo wist een watermolen en met de auto was het een kwartier rijden, dus met de fiets zou het niet veel langer duren. (onze fietsen gaan maximaal 21 km/u, oké als we holletje af gaan harder, maar als we heuveltje op gaan ook een stuk minder). We vertrokken en Timo wilde zonder mappie er naartoe fietsen. Nou dat ging af en toe fout, maar dan kwamen we weer op zulke mooie plekjes terecht, dat je mij zeker niet hoor klagen.

We fietsten langs de heldere rivier de Savinja. Jeetje wat een leuke mooie stukjes passeerden wij. Bij Nazarje fietsten we dus een klein stukje verkeerd. Maar daar stond een heel mooi en groot gebouw. Even op maps gekeken, maar het blijkt een kasteel, Grad Vrbovec en tegenwoordig Museum Vrbovec. We maken daar aan het watertje wat foto’s en fietsen weer terug naar de route die we moeten hebben. Het fietspad is afgesloten dus langs de drukke weg.

We fietsen naar Mozirje en stoppen een paar keer om van waterloopjes en watervalletjes foto’s te maken. Wat prachtig is het hier zeg, geweldig. Ik verloor steeds meer het vertrouwen in de watermolen, het duurde nu denk al een uur en we hadden nog steeds geen watermolen gevonden. Toch volgde ik Timo trouw (zoals ik ben natuurlijk, hahahaha).

Op een gegeven ogenblik zag ik een grote houten poort met daarachter een paar leuke houten beelden, dus ik reed de poort onderdoor om even een paar foto’s te maken en werd gelijk terug gegild. Ik er dus weer uit. Blijk ik een soort van openluchtmuseum binnen te zijn gereden, ja ik snap dat dit niet de bedoeling is, maar mijn Sloveens is nog niet zo goed dat ik dit begrepen had en de kassa zat aan de overkant van de weg, dus ja, niet gelijk echt duidelijk. Daar Nigila er niet bij was, deze nog even over te slaan voor een volgende keer.

We volgen het fietspad naast het openlucht museum nog even en ja hoor, op het moment dat we bij de open velden aankomen is die daar dan toch, de waterval. Even een foto en een filmpje en dezelfde route terug. Het grappige was dat we werden gepasseerd door een paar wandelaars toen we foto’s stonden te maken en die het pad verder vervolgden.

Wij terug naar ons fietspad en we hebben nu de afsluiting genegeerd, omdat iedereen dit deed en er ook geen borden stonden dat het niet mocht, maar er een oranje netwerk hing, maar bij het voetpad op de grond lag en je er zo overheen kon. Hier nog een paar foto’s gemaakt van het kasteel/museum en op dat moment kwamen die wandelaars ons dus weer tegemoet, met andere woorden, we hadden bij de watermolen het pad gewoon kunnen vervolgen, maar ja dan hadden we even op Mappie moeten kijken en dat hadden wij uiteraard niet gedaan.

We zijn de weg overgestoken omdat het leek dat het fietspad daar verder ging. Daar die dus gevolgd. Dit ging lang goed, totdat het pad onverhard werd, we over een paar planken een stroompje over moesten en toen op gras terecht kwamen. Maar ja, ook niet voor 1 gat laten vangen natuurlijk dus toch doorgefietst tot we weer bij de drukke weg aankwamen. Echter was deze route wel veel korter voor ons gevoel dan de heenweg en ook sneller.

Dus kwamen terug op de camping waar we lekker geluncht hebben. Ik had me heel goed vermaakt met zo een klein fietstochtje. Was zeker de moeite waard geweest. Niet lang, maar wel heel mooi.

’s Avonds heb ik wat karbonade met krieltjes op de scottelbraai klaar gemaakt. Ik wil namelijk ook leren hoe alles werkt en ik ben meer een doener, dus al doende leer je.

Na het eten weer heerlijk douchen. Ze hebben hier echt de lekkerste douche die ik ooit gehad heb op een camping. Zo hele super grootte douchekop (maar je kan ook voor de kleine sproeikop kiezen), geen muntjes, geen tijdslimiet en je kunt zo warm douchen als je zelf wilt.

Meestal douchen wij ’s middags daar wel ondertussen wel geleerd hebben dat het dan minder druk is bij de douches en de boilers nog niet leeg.

“s avonds nog even een spelletje gedaan en voor je het weet is ook deze dag al weer voorbij.

Doei doei, tot de volgende allemaal.