Over de Vrsic-pas met zijn 50 haarspeldbochten

Om kwart over 6 worden we digitaal gewekt. Ken je dat, dat geluid dat de vuilniswagen de glasbak komt legen pal naast je? Nou door dat geluid werden wij dus ruw gewekt. De camper stond er zelfs van te schudden. Nu wilden wij toch vroeg op staan, maar kwart over 6 in je vakantie….. dat slapen had wel even wat langer mogen duren. Volgens mij was de hemel er ook van geschrokken, want de hemel barstte ook nog eens open. Oké luisterend naar de hoosbui op het dak, gewacht tot het 7 uur was en toen er inderdaad uit gegaan.

We waren niet de enige die ruw gewekt waren waarschijnlijk, want er vertrokken al meerdere caravans om 07:00 uur.

We hebben ontbeten, de camper rijklaar gemaakt en hop, onderweg naar Slovenië. We hadden Mappie ingesteld op de Vrsic-pas. Dit leek ons een mooie pas, ondanks de 50 haarspeldbochten. We wisten dat dit een uitdaging ging worden. We wisten dat die op sommige gedeeltes smal was, dus dat was ook de reden om gisteren te stoppen in de omgeving van Villach, zodat we zo vroeg mogelijk de pas op konden rijden en het dan misschien nog niet super druk zou zijn.

Voor we bij de Vrcicpas aankwamen, was daar nog de Wurzenpass. Die was ik even vergeten, ja nogmaals, het is echt niet handig als je vlak voordat je op vakantie gaat echt ziek bent, eigenlijk te ziek om iets te regelen… Maar oké nu zijn we op vakantie… De Wurzenpass (of de Korensko sedio) is een bergpas van 1073 meter, gelegen bij de grens tussen Karinthië en Slovenië. Wat ik echt niet meer wist, was dat deze pas een stijgingspercentage heeft van 18%. Op het moment dat ik dit beneden zag staan had ik even zoiets van ….. slik… red ons campertje dat wel. Maar hij redde dit inderdaad en dat gaf ook weer vertrouwen voor de rest van onze route. Op de Wurzenpass bleek ook de grens met Slovenie te liggen.

We reden al gelijk door een prachtig landschap naar de Vrsic-pas toe. We misten het standbeeld van de steenbok al en ik zag al meerdere mensen foto’s maken van het prachtige blauwe water, terwijl wij doorreden. Gelijk maar de wens uit gesproken dat ik af en toe wel een foto momentje wilde. Nee, je hoeft niet terug te rijden, maar dat we heel af en toe wel even stoppen om van al het moois te genieten en proberen die ook digitaal vast te leggen.

Ook het Russischkerkje waren we al gepasseerd voor we er erg in hadden, toen toch maar even gekeerd en kort illegaal geparkeerd op een parkeerplaats waar het eigenlijk niet mocht. Dit was mijn derde keer (zover ik het mij kan herinneren) dat ik over de Vrsic-pas ging, maar wist tot dit jaar niet af van het Russisch kerkje op de pas. Het was nog stil en we waren nu ook weer niet van plan om uren daar te verblijven. Even gelopen naar het Russisch kerkje, dat helaas dicht bleek, maar ik vond het leuk om even meegepikt te hebben. Het Russisch kerkje is een herdenkingsteken voor de Russische dwangarbeiders die in de 1ste wereldoorlog de Vrsic-pas aanlegden. In 1916 kwamen er 400 dwangarbeiders om het leven tijdens een lawine.

Het was nu pas kwart over 9, maar ik had het idee dat we al een halve dag achter de rug hadden.

Hierna weer verder gereden, jeetje als je hier ooit in de buurt komt, dan is deze pas echt een aanrader hoor. Wat een prachtige route is dit. Zo dwars door de Julische Alpen, zalige uitzichten en ja ogen te kort om alles in je op te kunnen nemen.

Ergens halverwege stopte Timo weer even, jeetje wat een pracht plek, hier had ik echt uren kunnen verblijven. Daar werd je stil van, zo te zien leuke paadjes om te bewandelen en dat uitzicht jongens, je kunt er foto’s van maken, maar dan nog mis je het 3D effect, te mooi om te kunnen beschrijven. Ja, het is een pittige route, maar ooit hoop ik hier nog eens terug te komen en langer te kunnen verblijven. Na meerdere foto’s gemaakt te hebben, even naar wat insecten te hebben gekeken, was het toch echt tijd om even verder te gaan rijden. Dus weer in Campie gestapt en hup on route.

Bovenop de Vrsic-pass, dus op 1611 m, hadden we al meerdere keren 14% stijging gehad en eerlijk is eerlijk, campie kwam af en toe niet echt hard vooruit.Maar oké, je moet wat over hebben voor een wensroute. Het was pas een uur of 10, dus te vroeg om te lunchen en nog erger, eigenlijk konden we nergens meer staan en waren de parkeerplekken al vol. Maar met de eerste meters naar beneden, konden we hem nog wel even aan de kant zetten en wij dachten dat er niemand meer voor of achter kon. Tijdens het nuttigen van een ijsje kwamen wij er achter dat dit wel kon. Als je je autot een klein beetje op de weg parkeerde, dan kon die nog voor de camper staan. Dat wij dan niet meer vooruit weg konden rijden, dat leek hen niet te deren. Toen er ook nog een auto kwam die hem er dwars achter wilde zetten, toen wilde ik graag weg daar. Die automobilist zette hem dan zo ver naar voren, dat wij nog net naar achteren konden om toch nog weg te komen. Er kwam nog een auto, die wilde ons en de andere auto eerst allebei vast zetten, maar gelukkig bedacht die zich. Dus snel in de camper en weg hier, voordat we echt afhankelijk waren van anderen. Moet je voorstellen dat die een paar uur gaan wandelen en wij daar dan maar zitten ze wachten, nee snel naar beneden en met campie de rest van de haarspeldbochten nemen op naar beneden.

In de afdaling kwamen de rest van de 50 haarspeldbochten. Ik vind dat altijd heerlijk en spannend, maar vooral leuk. Nog 2x gestopt. 1x om naar de prachtig heldere rivier Soca te kijken en 1x om te lunchen. Ik zag daar vlinders vliegen die ik eigenlijk niet kende, zwart met wit gestreept. Ik gok een klein beetje dat het koningspages waren (dus die ken ik wel van Frankrijk), maar ze wilden absoluut niet meewerken, dus ik heb er geen foto’s van.

Na de lunch op naar de camping. We hebben een tijdje ergens vast gestaan (later bleek dat ze daar de een of andere film aan het opnemen waren, waardoor het rest van het verkeer gewoon moest wachten). Hierna verder en tot onze verbazing reden wij ineens Italië in. Dit hadden wij niet verwacht en zodra het kon hebben wij dan de camper ook even aan de kant gezet en op Maps gekeken. Ja, het kon niet anders. Het was dit of nog een keer terug over de Vrsic-pas rijden. Nu was deze prachtig, maar 2x op dezelfde dag, dat zag Timo toch ook niet zitten. Dus door naar de 2^de keer Slovenie.

Het enige minpuntje van deze route was de klap die wij op een gegeven ogenblik hoorde toen er een camper de tegengestelde kant op reed. De spiegels raakten elkaar. De andere camper reed ook door, dus spiegel weer uitgeklapt en doorgereden. Tijdens de lunch bleek toch de richtingaanwijzer in de spiegel kapot. Dit was nog wel tijdelijk te herstellen met Ducktape. Dus dat er op geplakt. Veranderen kunnen we dit niet, dus niet te lang bij stil blijven staan.

De reis duurde wel langer dan ik verwacht had, maar die Vrsicpas bleek eigenlijk een omweg in onze route. Dus we hadden een extra rondje gereden. Maar eerlijk is eerlijk. Ik had hem voor geen goud willen missen. En nogmaals, kom je er ooit zelf in de buurt, doe hem dan zeker, want jeetje wat een prachtige route.

Bij Bled aangekomen werd het donkerder en donkerder. Dus snel langs dit bijzondere plaatsje doorgereden in de hoop om voor de bui in Bohinje aan te komen. Nou dit lukte niet. Net buiten Bled barstte het wolkendek weer open. Het was 14 uur. Nog een klein stukje. Door de hoosbui reden we door. Je zag de wolken weer opstijgen en door de ruitenwissers die het water van de ruiten probeerde te vegen pikten we toch af en toe nog wat mee van de mooie omgeving.

Rond half 3 kwamen wij op de camping aan, die we eigenlijk vanaf morgen geboekt hadden. Gelukkig er was voor vannacht ook nog plaats, Ga maar ergens staan, zei de receptioniste. Nou dat bleek nog niet zo simpel. Door de stortbui bleek de camping vol met grote plassen te staan, ook op het gras. We zagen meerdere ingestorte tenten en mensen die hun spullen uit hun tenten aan het redden en uitwringen waren.We vonden een plekkie. Campie werd geparkeerd en toen bleek de stroomkabel te kort. Ik had nog zo iets van oké, we hebben een zonnepaneel en een lithiumaccu, dus kunnen zonder stroom, maar Timo wilde toch liever wel aan de stroom. Dan maar een ander plekkie gezocht en gevonden aan de overkant.

Even relaxen en vervolgens eten klaar gemaakt. Tagliatelle, met spekjes, champignonnetjes en worst. Op het moment dat het eten klaar was en we net de eerste hap hadden genomen kwam er een Duitse vrouw naar ons toe. Of het kon dat wij op hun plekkie stonden, Uhhh volgens ons niet? Dus de vrouw naar de receptie en kwam met een medewerker terug, die uitlegde dat wij toch echt op een plek stonden die door iemand anders was gereserveerd. Wij mochten in de middencirkel, maar niet op de andere plekken. Nu hadden wij al gezien dat de premiumplek die wij aan het water geboekt hadden, voor de komende dagen, niet haalbaar was met onze camper. Dan moest deze vleugels hebben of zo om bovenop dat heuveltje te kunnen komen. Dus was er al door een 2de receptioniste vertelt dat wij op nummer 49 zouden mogen staan de komende dagen. Nu besloten om daar vanavond maar gelijk te gaan staan. Dan hadden wij ook geen problemen meer dat wij nogmaals moesten verhuizen. Dus zo gezegd zo gedaan. Lopend met de stoelen, tafel met eten lopen sjouwen over de camping en ons voor de 3^de keer op een plek op de camping geïnstalleerd.

We hebben 's avonds eigenlijk niets meer gedaan en zijn op tijd naar bed gegaan. Welterusten en tot morgen.