Op ons gemak onderweg naar Slovenie.

Timo wil dat de wekker om 04:30 uur gaat en wil om 05:00 vertrekken. Nu ben ik al sinds donderdag 13 juli ziek en zelfs afgelopen weekend mij ziek gemeld op het werk. Ik heb tot en met zaterdag als een ziek vogeltje op bed en op de bank gelegen. Op zaterdag 1 stapeltje kleding naar de camper gebracht en het leek wel of ik een marathon had gelopen, dus ook weer terug gaan liggen om uit te rusten. Ik had tot zaterdag zelfs geen zin om op vakantie te gaan. Nu was Timo al redelijk opgeknapt, dus die heeft boodschappen gehaald voor de vakantie en de meeste dingen in de camper gelegd.

Zondag moest ik van mijzelf echt in beweging schieten, dus af en toe wat in de camper gelegd en met rusten tussendoor geprobeerd om alles voor de vakantie mee te nemen. Ook nog een klein beetje het huis aan kant proberen te maken, maar dit is zeker niet gelukt als normaliter. Maar moest af en toe ook even bijtanken, dus kreeg het echt niet af.

Maandagochtend ging dus ook om 04:30 uur de wekker. Het had van mij wel wat later gemogen. Mede omdat ik ook meerdere slechte nachten vol hoesten / proesten achter de rug had en echt weinig slaapuren in de nachten had gehad. Maar oké, op met de geit. De laatste spullen die al klaar lagen in de camper gegooid en om half 6 reden wij weg. Bij de Kennedy totaal geen oponthoud, daarna zijn we via Luxemburg gereden, dit omdat dit jaren geleden een succes bleek. Ook nu was de weg redelijk rustig. Wel een paar file’s gehad, waarvan de 1^ste bij Luxemburg.

Nigila slaapt eigenlijk 75% van de route, dus daar heb je geen kind aan. Timo reed en om 09:45 uur hielden wij bij Heusweiler onze eerste (plas)pauze. Ik kreeg de campersleutel van Timo. Ik was echt helemaal verbaasd, want normaliter mag ik nooit rijden. Nigila kwam voorin als passagier zitten en Timo ging op de bank achter ons, met kussen. Die ging even voor Bassie spelen (zijn ogen aan de binnenkant bekijken.). Tijdens het rijden was ons al opgevallen dat de camper ineens een soort van trilling had, die wij niet herkenden. Na wat onderzoek blijkt dat de hordeur niet goed in zijn, hoe moet ik dat nu eens noemen, rail? Klikt. Daar moeten we nog wat op verzinnen.

Oh, ja, ik mocht rijden. Terwijl ik het naar mijn zin had en verder richting het “zuiden” reed. Was er ineens een omleiding. Er was een tunnel afgesloten blijkbaar en wij werden binnendoor geleid, door heuvels en door dalen, door dorpen en door bos, langs wijnranken en weilanden. Ik had het prima naar mijn zin. We konden gewoon doorrijden, dus hoezee, we rijden mee.

Om 12:12 uur reden wij al weer een tijdje op de snelweg en stoppen we bij Stupferich (D) om even te lunchen. Na de lunch mocht ik verder rijden als ik het naar mijn zin had, maar ik wilde het niet gelijk al te bont maken, dus de eer weer aan Timo gegeven (als ik geweten had dat er kort daarna een langere file was, had ik dat niet gedaan hoor, want ik de file heb ik liever zelf het stuur en de regie in handen, hahahaha.

We hadden thuis al afgesproken dat we door zouden rijden tot we nog een uur of 4 zouden moeten rijden tot Villach of tot ongeveer 15:00 uur. Ik wilde niet in Augsburg (te grootte stad) een camping zoeken, dus zocht en vond er eentje een stukje er voor. Het werd camping Kammeltal in Ettenbeuren. Op het moment dat wij kwamen waren wij één van de eerste. Vlak achter ons kwam ook nog een Belg het terrein op rijden. De camping werd gedirigeerd door een straffe Duitse dame. We zeiden dat we 7 meter lang waren en kregen een mooi plekje in de schaduw. Al gauw kregen we te horen dat we daar niet mochten staan, want we waren niet 7 maar 8 meter lang. Dus naar de andere kant van de boom. En ja we moesten echt paar keer steken, want stonden niet precies op de verharding. We hebben stiekem wel wat lol gehad, want bij iedere camper die kwam, was wel iets…. Ze moesten of ergens anders staan of ze moesten nog een metertje naar voren, of ze stonden niet ver genoeg op de verharding. Ze regelde het wel met ijzeren hand.

We vonden zo op tijd stoppen allemaal wel lekker, stoeltjes buiten, luifeltje uit en rust. Er was ook een biergarten op de camperplaats, maar op maandag hielden ze ruhetag, dus dat werd toch zelf wat klaar maken.

We hebben de scottelbrai gepakt en Timo heeft Hollandse schotel met speklapjes klaargemaakt. Lekker gemakkelijk en lekker tegelijkertijd. Na het eten en de afwas hebben we alles binnen gezet en zijn Timo en ik nog een klein rondje gaan lopen. Op zoek naar libellenen andere insecten. Het nadeel was dat er ook grote steekvliegen zaten. Ze hadden prachtige blauwe ogen, maar hun steken waren ook niet mis, dus maar even snel verder.

Er was ook nog een klipje gevallen bij de zithoek. Dat klipje houdt het hor en verduisteringsgordijn bij de ramen bij elkaar. Om het makkelijk te maken, achter de houten wand, waar je met je hand echt niet in kan en van onderen dicht is omdat die is vastgemaakt aan de ombouw. Dus: die zien we nooit meer terug. Timo stelde al voor om die houten wand helemaal vol te gooien met de plastic klipjes van de ramen, zodat er niets meer in kan vallen. Maar oké onzin natuurlijk. Dan moeten we maar een nieuw klipje bestellen en toch eens die houtenwand op de een of andere manier aan de boven kant dicht zien te maken.

Hoe later het werd op de camperplaats, des te meer campers kwamen er. Ik was blij dat wij alles hadden binnengezet, want aan alle twee de kanten kregen we buren en ik ben er van overtuigd dat onze luifel de andere buur hadden geraakt als wij die uit hadden gelaten. De toiletten zagen er schoon en netjes uit. Ik had gezegd dat wij niet hoefden te douchen morgenochtend, dat doen we wel in Villach.

Rond 22 uur waren we het allemaal wel zat en gingen we slapen. Er was diepe stilte op de camperplaats, dus welterusten en tot morgen.