Op naar de volgende overnachtingsplek

Vandaag is Ygnacio jarig, hieperdepiep hoera voor Ygnacio (en natuurlijk ook Peter gefeliciteeerd!).

Rond kwart over 9 vertrekken we na een goede nachtrust en een lekker ontbijtje. Nu nog even ons paardje van Diesel voorzien en dan kunnen we vertrekken richting Villach. Gisteren was het nog ongeveer vier uur en een beetje rijden. Nu geeft mappie al weer 5 uur aan. Dat betekent dat er nu al wat files staan. Maar oké 5 uur is ook te overzien als je rond half 10 vertrekt.

Oh ja, we waren er zondag achter gekomen dat 1 van de campings die we een mailtje hadden gestuurd om van te voren te boeken (in februari), wel terug had gereageerd, maar dat er daarna door ons nog een actie had ondernomen moeten worden. En ja, je begrijpt het al, niet gedaan natuurlijk, dus terwijl ik er van overtuigd was dat alles geregeld was, we gewaarschuwd waren dat we in het hoogseizoen zonder reserveren echt nergens meer terecht kon in Slovenie, blijkt nu 28 julit/m 2 aug nog helemaal niet geregeld te zijn. Nu heb ik daar niet zo veel problemen mee, maar Timo werd er onrustig van.

Dus zondag nog naar die camping gemaild, geen reactie. Gisteren Timo nog maar eens naar die camping gemaild, antwoord, nee we zitten helemaal vol, jullie hebben niet bij ons geboekt. Ik stuur nog wel wat tips. Nu hadden we nog geen tips gehad, dus Timo is gaan zoeken. Hij vond aan de overkant van het water nog een andere camping, kleiner maar ook de reviews waren goed, dus die geboekt. Oké is dat ook weer geregeld. Heeft hij ook weer wat rust in zijn hoofd. En Nigila een camping met een toilet. Ik ben ook benieuwd hoe het zal gaan met ons en het camperen als onze "kleine" meid niet meer meegaat.

We vertrokken richting Oostenrijk, dat toch echt mijn lievelingsland blijft. Waar ik ook ga, waar ik ook kom, af en toe moet ik toch echt terug naar Oostenrijk om even daar tot rust te komen. Dus ik keek al uit naar de grote bergreuzen en was weer helemaal blij toen ik ze in de verte op zag duiken. Ik stelde voor aan Timo om eens in Kufstein te gaan lunchen. Het moet een heel leuk dorp zijn, maar dat zien wij enkel altijd liggen als wij op wintersport gaan en er na Kufstein af moeten om in Neukirchen am Gross Venedigerblick te komen. Ik had gezien dat we er rond 12:04 ongeveer langs Kufstein zouden komen dus een ideale lunchtijd.

Wat ik echter niet verwacht had: We reden helemaal niet richting Kufstein. We reden die richting voorbij en reden in de richting van de Chiemsee. Hier hebben we ook best lang in een file van een kilometer of 6 gestaan / gereden. Het bizarre was dat toen wij vooraan de file kwamen, er totaal niets te zien was waarom er in hemelsnaam een file stond. Geen wegwerkzaamheden, geen oprit/afrit wat oponthoud veroorzaakte, gewoon helemaal niets. Gewoon anderhalf uur over 6 kilometer voor ????? zeg het maar.

Om 12:59 uur reden wij de grens van Oostenrijk over. Om 13:18 uur stopten we in Grödig (A) voor de lunch. We gingen aan tafel zitten bij andere NL-ers, die onderweg waren naar Kroatie. Ze hadden het over 2 toltunnels waar ze doorheen zouden rijden op weg naar het zuiden. Ik sloeg er niet echt op aan. Van huis uit namen wij nooit toltunnels en door mijn slechte voorbereiding van deze keer, had ik ook niet het idee dat wij door de toltunnels zouden rijden. Ik had zo iets van, komt tijd komt raad. Wel een paar keer Maltatal gezien. Wat mij aan Jolanda en haar vader deed denken. Die zijn daar een paar keer geweest en vele mooie verhalen over gehoord maar zelf nog nooit geweest.

Na de lunch weer in Campertje en met vervolg. Het nadeel als je op de snelweg blijft, is dat je weinig van het mooie en rustieke Oostenrijk ziet. Haast overal staan ondoorkijkbare geluidswallen en bomen. Het is dat je sommige plaatsen herkent, maar voor de rest is het saai rijden op deze manier. Ik rijd liever door de lieflijke dorpjes met hun mooi dalen en groene weides. Maar oké we wilden vandaag in Villach eindigen en ja soms moet je keuzes maken.

We kwamen dan ook inderdaad door de toltunnels, die niet op mijn netvlies stonden. Dus voor mij een nieuwe ervaring. Door de toltunnel(s) in Oostenrijk. Wij namen in mijn jeugd altijd de passen, behalve dat die meestal gratis zijn, zijn ze zeker veel en veel mooier.Ik ben mijn ouders altijd dankbaar gebleven dat wij in 1975 al naar Oostenrijk gingen. Toen bleef iedereen nog in Nederland vakantie vieren, sommige Belgie en heel af en toe Duitsland, maar in 1975 zwaaide je nog naar iedere Nederlander die je in Oostenrijk tegen kwam. Dat zou nu geen doen meer zijn.

Doorgereden en rond 15:43 uur kwamen wij bij Camping Seehof te Villach aan. Op naar de receptie, doch helaas, ze hadden geen plek meer. Dan maar eerst een rondje bellen. Meerdere keren hoorden wij nein, full. Toen gebeld met Camp Gerli. Die hadden we eigenlijk overgeslagen omdat er mindere reveiws over het sanitair bij deze camping stonden. Maar de telefoniste vertelde (ja ja in het Duits) dat die nog wel plek hadden.

Dus 4.4 km doorgereden. We moesten op de camping een meneer met een groen shirt zoeken, die zou ons een plekje wijzen. Deze meneer gevonden en kregen idd een plekje. De plek was ruimer dan gisteren. Dus weer luifel uit, stoelen naar buiten en een restaurant aan overkant van de camper. Daar gaan we een heuse wienerschnitzel eten hebben wij ons al voorgenomen.

Om 17 uur bij een oude mevrouw ons aangemeld (denk dat ze 110 was…, echt zo een hele magere moeilijk lopende madame, maar ze deed het maar mooi). Hierna terug naar de camper. Nog even buiten gezeten, maar ondanks dat het windstil was, zagen we de wolken steeds donkerder worden en ineens met een behoorlijke snelheid onze kant op zien komen. Dat was zo raar. Echt geen zuchtje wind te voelen en toch die angstaanjagende wolken volle bak onze kant op zien komen. Dat had ik nog nooit gezien. Timo wilde wachten op de eerste spetters, maar daar hij even weg was, samen met Nigila besloten om de luifel in te draaien en alles in de garage op te ruimen en niet te wachten. Ik wilde echt niet wachten op de eerste spetters, het waren zulke donkere aanrollende wolken.

Met dat de luifel al binnen was voelde wij ineens hevige rukwinden. Nigila vertelde later dat zij gewoon omver geblazen werd door de harde wind. Dat zij eigenlijk met heel veel moeite kon blijven staan. In deze plotselinge windvlaag begon het ook gelijk te plenzen en hoorden wij de NL buren achter ons om hulp roepen. Ik ben naar binnen gegaan om de ramen van de camper dicht te doen en heb door het raam gevraagd of het ging. Nee, ze wilden hulp. Timo en Nigila zijn er gelijk naartoe gegaan, terwijl ik nog even de laatste ramen sloot. Daarna ook naar de buren, maar die waren zo goed als klaar, nog even snel de stoelen onder de caravan gelegd en wat spullen opgeraapt die weg waren gewaaid. Hierna snel naar binnen.

Jeetje wat was dit raar. Achteraf blijkt de wind ook in het Zillertal huis te hebben gehouden. Waren daar daken van hotels / huizen weggewaaid, de stroom uren uitgevallen met gevolgen voor meerdere gondels en stoeltjesliften waar nog meerdere mensen in zaten stil kwamen te hangen en vreselijk heen en weer gingen. De Gerlospas daar waren 60 tot 70 bomen omgewaaid en werd voor de rest van die dag en vermoedelijk tot het weekend afgesloten.

Door dat het zo hard goot, waren we niet om 18:00 uur, maar om 18:09 uur in het restaurant en hadden we een stuk of 50 mensen voor ons en een kleine keuken. Maar 1 uur en 3 kwartier later hadden ook wij ons eten. Het was veel en geen van ons heeft netjes zijn/haar vlees/friet opgegeten. Dus van de honger gaan wij niet omkomen de komende nacht.

De 2^de dag zit er op. Morgen rijden we als het goed is Slovenie in en ook dan gaan we kijken waar we terecht komen. De 1^ste dag in Slovenie niet geregeld. Mede omdat ik geen idee heb hoe lang wij over de Vriccipass gaan doen. We willen deze nemen, ondanks de 50 haarspeldbochten. Dit is ook de reden waarom wij in de buurt van Villach een camping wilde boeken, zodat wij vroeg de pass op konden en het dan misschien nog meevalt met de drukte. Het noodweer is gelukkig gaan liggen. Hopelijk een rustige nacht.