Wat een mooi klooster & vreselijke route

Het begint weer goed. Het is weer een nacht vol met veel regen en af en toe onweer,dus af en toe slapen en regelmatig wakker. Om 8 uur toch maar opstaan. Even de ochtendrituelen en bespreken wat te doen. De dag voorspelt weer veel regen, dus om dan naar boven bij Velina te gaan, hebben wij ook geen zin in. Dus maar een kasteel uitzoeken. We kiezen voor Olimj. Dat ziet er anders uit dan de normale kastelen…

Dus na het eten op pad. De camper heeft wat moeite om van het gras af te komen, maar het lukt zelfstandig… Mmmm ben benieuwd de komende dagen…

Ik zet na een half uur autoweg vermijden uit, want ik zag de borden al verschijnen en Timo had dit nog niet uitgezet.

Het is een mooie route. Het valt steeds meer op dat die Slovenen heel veel kerken hebben, heel veel kerken ook op onmogelijke plekken, Hoog boven op de heuvels, dat je echt zoiets hebt van hoe kom je daar in hemelsnaam. En niet 1x maar echt regelmatig. We hebben weer mooi vergezichten en genieten van de reis.

Rond half 12 komen we in Olimje aan. We parkeren de camper op 2 parkeerplaatsen, trekken de handrem heel goed aan, want we staan behoorlijk schuin en stappen uit. Zullen we eerst eten of eerst bezoeken. Timo vraag of het klooster wel te bezoeken is. Mja, daar heb ik me eigenlijk niet in verdiept, maar ik ga er wel van uit, anders hadden we niet zo ver hoeven te rijden denk.

Dus eerst maar eens kijken. De eerste deur, die van de kerk slaan we eerst over en gaan de tweede deur in. Verwachtend dat daar de kassa zou zijn, maar nee, je kon zo binnen lopen en zo naar de binnenplaats van het klooster. Eerst maar de sanitaire stop dan. Er komt een nonnetje aanlopen, die ons vriendelijk groet:”Dobre dan.” Uiteraard groeten we vriendelijk terug. Zij gaat het klooster binnen. Maar daar er verboden toegang / privat staat (ja ja, niet in het Nederlands, maar in het Sloveens…. Neem ik aan en in het Engels). Dus ja, wij volgen niet.

Ik zie Engelstalige en Duitstalige folders staan over het klooster. Daar ben ik altijd wel voor, want ik vind het leuk om de geschiedenis te lezen. Ik loop terug maar Nigila heeft mooie beschilderde plafonds en muren gezien dus die loopt door. Ik volg. Wauw wat gaaf, dit blijkt een oude apotheek of zo. Wat zijn de schilderingen mooi en al die kasten, de kruiden, je ruikt ook dat er een bijzondere kruiden geur hangt, de oude kassa. Ja een hele mooie ruimte. Echt met bewondering rond gekeken.

Hierna was de kerk aan de beurt. Daar werd ik ook stil van. Zo zwart, maar toch zo indrukwekkend. We kijken in de kerk rond en langere tijd lopen we met z’n drietjes daar rond. Echt ongelofelijk dat er zo weinig toeristen hier lopen. Als er dan toch nog een paar toeristen de kerk binnen komen, blijken dat ook Nederlanders die dit gevonden hebben. Echt heel indrukwekkend. Ja, ik zou bijna zeggen dat moet je met je eigen ogen gezien hebben.

Nadat we alles bekeken hadden, liepen we nog een heel klein rondje en daarna terug naar de camper. Natuurlijk hadden we nog steeds niet gegeten. Timo wilde al terug rijden, maar ik vroeg hem (gezien het net half 1 was) of er niet nog wat in de buurt was. We zagen dat er op een kilometer of 4,5 afstand nog een kasteel was, nou die konden we wel even meepikken vonden we. We tikte op route en start en daar gingen we.

De route werd op vage wijze langer tot 11 kilometer, maar daarna minderde die dan toch. Na een kilometer of 3 reden we ineens de grens met Kroatië over. Oké het kasteel lang blijkbaar in Kroatië, maar geen probleem, dan bezochten we die daar. Echter 2 km voordat we er waren, werd de weg heel stijl, smal en ging over op onverhard. Dat zagen we niet zitten. We wisten niet wat we tegen zouden komen en dan konden we geen kant op, dus oke het werd een fotomomentje en meer niet. We hadden nog op Mappie gekeken of er toevallig een andere route was, maar nee, het wat deze route of niet. Besloten door te rijden en te gaan eten als we een plek tegen kwamen.

Niet veel verder zagen we een grote parkeerplaats. Dat werd de lunchplek, wat een uitzicht hadden we daar. Het bleek best nog wel een drukke parkeerplaats ook. Dus op het moment dat we klaar met eten waren zouden we door gaan. Ik had alleen miniatuurhuisjes rond de parkeerplaats gezien, dus snel even wat foto’s hiervan genomen. Als ik het goed begreep waren het een soort van miniaturen van gebouwen die in de buurt stonden. Echt grappig gedaan en je kon er zo tussendoor lopen.

Timo had ondertussen op Mappie gekeken en gezien dat die een klein rondje zou maken voordat we weer terug naar Slovenie zouden rijden om weer terug naar de camping te gaan. Helemaal goed.

Een van de nadelen van Mappie is dat hij niet weet dat wij in een camper rijden. Wij hebben wel een campertomtom, maar die kwam steeds naar beneden zeilen, dus die maar aan de kant gelegd, mede omdat Mappie meestal het meest up to date is. Maar je raadt het al natuurlijk. We volgenden braaf Mappie zijn route. Op een gegeven ogenblik moesten we rechts af. Met dat we die weg in reden zag ik 2 bewoners met verbazing ons nakijken.

Nou al gauw snapte ik waarom. Jeetje wat een smalle weg, geen plek om te keren en die zou 5 kilometers duren. Jeetje wat had ik het niet naar mijn zin. Het was smal, de takken kwamen regelmatig langs en over de camper geschuurd en jeetje wat had ik het niet naar mijn zin. Ik hou wel van avontuurlijke weggetjes, maar deze was er 1 van de catogorie niet te doen. Het zweet liep me letterlijk van mijn hoofd. Ik hield mij angstvallig vast en ik heb wel 100 keer gezegd: “Oh my god”. Had ik al gezegd dat ik het echt niet naar mijn zin had. En het was natuurlijk ook niet vlak.

Op een gegeven ogenblik kwamen we een meneer tegen, dus hielden we nog meer in. Het nadeel was dat daarna een behoorlijke steile helling kwam. De camper is een automaat, dus dit schakelde op het slechtste moment terug naar zijn 1 en viel stil. Dus Timo geeft opnieuw gas en de banden slippen door. Ik zei nog, laat hem terug zakken en neem de helling opnieuw door wat meer gas te geven, doch nee, met doorslippende banden kwamen we boven, nu was er helemaal geen weg meer terug. Het nadeel was alleen dat de route ondertussen zich ook had aangepast in nog 7 kilometers. Toen had ik het helemaal niet meer.

Op een gegeven ogenblik kwamen we bij een splitsing, Mappie zei dat we naar rechts moesten, doch naar links zag er net iets breder uit, dus eigenwijs voor links gekozen. Nou dat hebben we geweten. Dat bredere (en dan bedoel ik dat die 10 cm breder was even he, niet dat we daar auto’s konden passeren). Maar het werd al snel weer even smal als eerst en nog erger, het eindigde in gras. Mappie vertelde dat daar een weg liep, maar die liep er echt niet en ja, toen moesten we keren. Nu was het enige voordeel dat daar een huis gebouwd werd en er een oprit lag. Het lukte dan ook om te keren en had ik het naar mijn zin? Nee ik had het echt niet naar mijn zin. Jongens wat was ik benauwd.

Na veel gezweet, gemopper en angst kwamen we dan eindelijk weer op een normale weg uit. Wat heb ik veel gezucht van opluchting. Jongens wat een vreselijk route was dit. Dit hoop ik nooit meer mee te maken met een camper van ruim 7 meter lang.

Maar oké we zijn veilig thuis gekomen en daar het zondag was, wij nog weinig in de vriezer hadden liggen en de winkels dicht waren, hebben we besloten om uit eten te gaan. Daar ze weer slecht weer voorspelden, kozen we voor camping menina, deze ligt aan de overkant van de rivier en dat is de camping die we blijkbaar niet geboekt hadden. Het was 4 kilometer, dus hop de fietsen gepakt en naar de overkant gereden. We hebben de fietsen voor de zekerheid maar onder een afdakje gezet (en aan elkaar vast) en er bleek na een minuut of 20 een plekje vrij te komen. Dus geduldig gewacht.

Het werd een hoge tafel met krukken, maar anders was het niet. Timo en ik kozen de T-bone, nee die hadden ze niet meer. Oke dan de rib-eye, nee die hadden ze ook niet meer. Toen heb ik maar voor kipfilet gekozen varkensmedaillons en Nigila een pizza. Terwijl wij aan het wachten waren op ons eten brak de hemel weer open. Jeetje, het kan hier volgens mij ook nooit een zacht regenen ook. Wat een water komt er altijd naar beneden zeg. Natuurlijk volgden de bliksemflitsen en harde donderklappen ook al weer snel. Pfff wat een bui weer. Op een gegeven ogenblik spoot het water van het dak zo het terras op. Dit werd opgelost met een paar dienbladen in de dakgoot te zetten, die het water tegenhield en weer in de goot deed belandden.

Op een gegeven ogenblik zaten we precies op de grens van hard regenen en en een soort van miezeren. Als je naar links keek dan goot het en als je naar rechts keek miezerde het nog een beetje. Op het moment dat het nagenoeg droog was, hebben we snel afgerekend en zijn we naar de camping terug gefietst. Aan de plassen te zien is er hier ook genoeg gevallen. Dat kan ook haast niet anders, want Menina ligt denk hemelsbreed net 500m van deze camping af. Ik ben wel blij dat wij nu op deze camping zitten. Menina is echt een hele grote camping, veel Nederlanders, hutje bij mutje op elkaar en ik hoorde al een soort van disco waarbij Leef van Andre Hazes jr door de speakers galmde. Dus nee, blij dat we niet aan de overkant zitten. Geef mij dit rustige campingkje maar.

Maar het is ondertussen 23 uur, dus ik zeg welterusten. Ik loop nog 2 dagen achter, maar dat komt vast wel goed, net als de foto’s voor FB…. Welterusten en tot de volgende keer.