Wandelen in Warth

Vannacht is het lampje in het toilet stukgegaan ! Als er iemand weet hoe je in de midden in de pot moet mikken in het donker, stuur maar tips. Maar OK alles is weer opgedweild en we hebben een nieuwe Birne (zo heet hier een peertje oftewel gloeilamp, die overigens over een tijdje niet meer te koop zijn dus als ze bij jullie thuis ver op zijn is het misschien een idee om er wat in te slaan nu ze er nog zijn) van 40 watt kleine fitting gekregen. Toen ik de nieuwe lamp ging vragen vroeg Laura of ze even mee mocht om met Nigila te spelen, kein problem. Dus die 2 hebben even samen rondgedarteld terwijl Irma de spullen voor de dag bij elkaar zocht en ondergetekende zich douchte en zich van z'n baardharen ontdeed. Om iets voor 10 zijn we vertrokken met een tussenstop bij de locale bakkert. Irma wilde vers brood, bleek voor vandaag te zijn, maar we hadden verder niks meegenomen om het brood mee aan te kleden, dus brood in de auto gelaten en erop vertrouwd dat ze in Warth vast ook wel wat te eten hadden. Onderweg stond een camerawagen opnames te maken, van het riool ????? Alsof er hier verder niks anders te filmen is. Maar om met Asterix te spreken, rare jongens die Romeinen maar in dit geval dus die Oostenrijkers. We hadden trouwens wel op de plaatselijke weerpagina gekeken waar het het beste weer zou worden cq blijven. Het kan hier zomaar een compleet ander weerbeeld zijn in het volgende dal. Dus zo'n laptop mee is dan toch wel weer handig.
In Warth aangekomen zijn we richting stoeltjeslift gegaan die daar de Steffisalpexpress heet die ons naar een hoogte van 1884 meter bracht. Onze kleine klimkabouter is vervolgens gezellig meegehobbeld naar de Spitziger Stein tot een hoogte van 2050 meter alwaar ze haar 2e Gipfel behaalde. Een dreumes van 3 1/2 die met haar kleine dappere beentjes naar bergtoppen klautert van 2000 meter hoogte, applaus. Ze oogst ook de bewondering van menig ervaren bergsteiger (dat is geen stelling die ergens op een berg staat voor schilderwerkzaamheden maar een liefhebber van de bergsport).
Het was ook een zeer afwisselende wandeling met soms steil dan weer vlak en veel bochten dus steeds weer iets nieuws. Na de gipfel zijn we richting Jägerhütte gegaan voor de lunch. Omdat de wind begon aan te trekken en de bewolking wat dreigender werd zijn na de lunch weer terug gegaan richting stoeltjeslift. Onderweg werden we getrakteerd op een ontmoeting met Mürmeltiere ook wel bekend als Alpenmarmot. Zeer leuke maar ook schuwe dieren, we hadden ze ook wel al eens gezien op de GroBclockner (hoogste berg van Oostenrijk) maar daar werden ze constant gevoerd en waren aan mensen gewend geworden dus lang niet zo leuk als echt in het wild. Ook toen we in de kabelbaan zaten hebben we er nog een paar gezien. Het was nog vrij vroeg toen we weer bij het basisstation kwamen en zijn toen doorgereden richting Lech. Wel eerst ge sms t met de Oranjes of ze er waren want die wil ik absoluut niet tegen komen. Lech was groter dan we verwacht hadden en we hebben er nog een korte wandeling gemaakt. Tegenover het hotel waar Bea verblijft als ze wil skieën stond een klein huisje wat zo van een ansichtkaart geplukt leek te zijn, Irma besloot dat dit haar droomhuisje was. Maar ja wie wil er nou tegenover het hotel wonen waar die Oranjes wel eens zitten, wordt al een beetje onpasselijk als ik het teruglees.
Na het uurtje Lech zijn we weer richting ons tijdelijk adres gegaan, alwaar dit boeiende doch leerzame verhaal speciaal voor u allen ter perse is gegaan.