Even stoom af blazen

23 juli

Na een natte nacht is het s morgens gelukkig weer droog. Nigila wil eigenlijk een campingdag. Op het moment dat wij daarbij vertellen dat dat goed is maar dat we dan niet heel de dag allemaal in onze digitale wereld mogen duiken, wil ze toch maar weg.

Wij laten haar kiezen uit het rijtje van de kortingskaart. Het wordt de stoomlocomotief. We zoeken het adres op. Oké die rijdt in het dal naast ons. Hemelsbreed een half uurtje bij ons vandaan denk, maar daar we eerst ons dal uit moeten rijden en het andere dal in, blijkt het anderhalf uur.

We maken weer ons lunchpakket, trekken onze zomerse kleren weer aan en stappen in de auto.

Het bijzondere is dat we na vertrek totaal geen last meer hebben gehad met de accu (ja, inderdaad, laat het ook maar zo blijven. Vind ik niet erg.
We genieten weer van onze mooie reis en komen rond het middaguur in Mauterndorf aan. We zien geen rails en ook geen stoomtrein. Wel een kasteel. Timo besluit maar even een lunchpauze in te voeren voor de Volvo. Terwijl de Volvo gevoerd wordt, horen we het bekende geluid van de stoomfluit.

Ik kijk achterom en achter ons blijkt dus het station van de stoomtrein te Mauterndorf te zijn. We pakken ons lunchmandje en eten even terwijl we wachten tot de stoomtrein aankomt en de onze gaat vertrekken. Het is een gemoedelijk stationnetje en we genieten van de sfeer die er hangt.

Ja, de stoomfluit kondigt ook de komst van deze stoomtrein aan. We wachten tot deze gaat vertrekken en zitten bij andere Nederlanders in de coupe. Wij hebben het idee dat na afgelopen zaterdag wel meer medelanders zijn aan gekomen.

De stoomtrein tuft door het landschap. Op zijn gemakkie langs een kabbelend beekje, weilanden vol met verschillende bloemen waar af en toe ook een schmetteling vliegt. Ja, zo heerlijk rustig. Je ruikt het hout wat gestookt wordt om de stoomlocomotief op gang te houden. Ik vind het altijd wel lekker ruiken, maar aan Timo zijn gezicht te zien, vind hij het minder.

Bij de spoorwegovergangen in het bos en tussen de weilanden waarschuwt het gezellige stoomfluitje dat wij er aan komen. Dat valt niet te missen. Bij een drukkere weg stopt de trein, er stappen een paar medewerkers uit en met de hand wordt de slagboom naar beneden gedraaid om het verkeer te laten stoppen en de trein door te laten rijden. We stoppen bij een volgend stationnetje in Maria Pfarr. We kijken toe hoe de locomotief van de ene kant van de wagons naar de andere rijdt.

Ook hier wordt weer een half uur gestopt. Na deze stop rijden we met dezelfde rustige snelheid weer terug naar Mauterndorf. Ik dacht dat we 5 stations zouden krijgen, maar het blijkt dat op het tijdstip dat wij de trein namen, het maar 2 stationnetjes zijn, waar maar bij één station gestopt wordt.

We krijgen wel een extraatje. Er blijkt iemand die de stoomtrein wilt filmen. Ze mogen ergens op een mooie stek uitstappen, lopen een weiland in, stellen hun filmapparatuur op en de locomotief rijdt achteruit tot hij helemaal uit beeld is bij de filmers. Dan gaan we weer vooruit en rijden de filmers voorbij. Dan wordt er weer gestopt, zodat de filmers weer in kunnen stappen. Ja, zo gemoedelijk ging het er aan toe. Dat doen ze gewoon. Heerlijk.

Als we terug bij het station komen is het veel voller en staan er ook veel meer wagons klaar. Er staan ook veel Nederlanders te wachten.
Wij stappen in en rijden weer terug richting onze camping.

We passeren de Tauernpas. We kunnen ook via de Tauerntunnel. Dit is echter een toltunnel en veel minder leuk om te doen. Dus we rijden nogmaals over de Tauernpass. Met 2x 13% en 1x 12% stijging. Echt prachtig. Ik vraag ook aan Timo of hij even door Radstadt wil rijden, in plaats over de ringweg. Radstadt is een historische stad van Oostenrijk. Echter blijkt het dorp afgesloten te zijn ivm festiviteiten. Oké dan niet, simpel.

Dus rijden we terug naar de rondweg (en als we niet verkeerd gereden waren, Timo had de Tomtom op Neukirche am Venedikerblick gezet… ons wintersportadres), waren we na anderhalf uur weer terug.
Zoals altijd, we zijn nog niet thuis of het begint donker te worden. We spreken af dat we nog een half uurtje bij de tent blijven en dan een restaurantje zoeken. Niet meer die van van de week, we zoeken wel wat anders.

Omdat we horen dat er een bui aan komt, gaan we op zoek met de auto. We vinden wat op nog geen 2 kilometer afstand richting het dorp zelf. Maar ondertussen komt de regen met bakken uit de hemel, dus we blijven op de parkeerplaats nog maar even in de auto zitten.

Als we het aandurven om naar het restaurant te rennen, blijkt het een gezellig ouderwets Oostenrijks restaurant. Het eten is zalig, dus ik gok dat we hier onze Oostenrijkse vakantie van de week nog wel eens zouden kunnen gaan afsluiten.

Terug bij de caravan gekomen, blijkt de luifel echt heel ver door te zakken van al het water wat er in is blijven staan. Ik spring uit de auto om het leeg te kiepen (en nee tegen alle verwachtingen in, ik wordt er zelf niet nat van). Later vertelden anderen ook nog eens even dat de luifel toch wel heel erg doorgezakt was. MMMMM ja, misschien hadden ze dat er even uit kunnen kiepen. Maar oké. Het was opgelost zo.

Het is blijven regenen tot we naar bed gingen. Tot een uur of 10, toen werd het droog (ook net als de voorgaande dagen.) Het nadeel is wel dat het grondwater door deze buien naar boven komt en dus ook het zeil in de voortent echt nat is en het water er door heen komt. We verblijven dus in de caravan om geen natte voeten te krijgen.