Eindelijk een Irma-dag, dacht al waar blijft ie...

Brrrr wat was het koud deze ochtend. Het was – 14.5 gr, brrrr. Gelukkig staat er totaal geen wind, dus het voelt boven totaal niet koud aan. Het duurt erg lang voor we in de gondel zitten en voor het eerst hebben wij last van duwende pubers die het liefst dwars door je heen gaan. Erg fijn met een klein meisje voor je. En die duwende pubers willen dan niet bij vreemden in de gondel, dus blijven ze nog staan ook zodra ze aan de beurt zijn… pfff ik ben benieuwd wanneer onze kleine dame ook dat soort fratsen krijgt. Ik hoop dat dit nog heel lang duurt want het is eigenlijk zeer irritant…

Boven gekomen hadden we nog tijd voor 1 ronde met het oefenen voor de wedstrijd er in. De kleine dame begrijpt het echter niet, dus de kleine blauwe helling. Ze staat ook te trappelen om naar de skiklas te gaan, dus 20 minuten voor tijd gaat ze al naar haar plekkie.

Het is weer een schitterende dag en we genieten weer van de vrijwel lege pistes. Bij de liften in het dal is het druk, maar we gaan gewoon meestal naar de 6 persoonsstoellift en die gaat best wel snel. Dus we kunnen in 20 minuten een mooie route 11 / 12 / 13 skiën en weer naar boven. Een zalige route waar ik heerlijk parallel kan skiën, voor het eerst van mijn leven krijg ik het gevoel dat ik het parallel skiën door begin te krijgen. Het is echt genieten. Ook Timo heeft een redelijke dag.

Om 10.50 uur heeft Nigila haar slalom wedstrijd, dus we zorgen dat wij daar dan ook zijn. Ik heb getracht dit te filmen, maar dat was niet geheel gelukt. De finishfoto van Timo was ook mislukt dus we zullen het moeten doen met de herinnering. Nigila deed het echt heel goed. Ze hield niet in en ging, zeker voor haar doen, hard. Ze liet dan ook een stuk of 5 kinderen achter haar (van de 11), dus ik vond het erg goed voor mijn kleine anti snelheid heldin.

Wij hebben nog een paar rondjes gedaan, waarna ik een plekkie in het restaurant ben gaan zoeken en voor eten ben gaan zorgen. Timo deed nog even een rondje en haalde Nigila uit de klas op. Nigila liep wel te klagen dat de Duitse kinderen haar Nederlandse vriend Mike aan het pesten waren. Ze zeiden steeds scheldwoorden rijmend op zijn naam en trapten zijn ski’s steeds uit bij de skilift. Ze waren naar de juf gegaan, maar die vond het normaal… Dus probeerde Nigila Mike te helpen en te waarschuwen als die Duitse kinderen dit weer deden.

Na de pauze gingen wij weer naar de fijne routes achterin het “dal”. Het ging echt super bij mij en ook Timo kreeg de slag weer een beetje te pakken en hij kreeg er weer zin in. Ik was alleen op een gegeven ogenblik iets te enthousiast. Ik ging steeds harder en steeds meer rechtdoor. Ik wist dat Nigila in de stoeltjeslift boven ons naar boven zou komen, dus ik keek regelmatig omhoog of ik haar zag. Dat had ik op een gegeven ogenblik beter niet kunnen doen. Ik keek naar boven en nou ja, wat er gebeurde weet ik niet, maar ik had mijn eerste valpartij van van de week. Boink, het was goed dat ik een helm op had want ik knalde met de achterkant van mijn helm hard op de piste. Hier voelde ik eigenlijk weinig van. Ik schoof een groot stuk vooruit, mijn ski’s kwamen achter me te liggen, dus die gooide ik over me heen om mezelf tot stilstand te kunnen brengen. Eigenlijk niets aan de hand….. ware het niet, dat ik boven mijn skibril niet opgezet had. Dit was ik voor het eerst vergeten omdat ik graag onder Nigila door wilde skiën. Vermoedelijk heeft mijn skistok (of helm) mijn bril geraakt, want die was letterlijk door midden. Ik had nu 2 brillenglazen met een brillenpoot. En er zat geen magneetje in het midden, dus die bleef niet meer zitten. Ik heb natuurlijk ook geen reservebril (dus al helemaal niet bij me…). Dus de bril maar even in mijn tas gedaan en toch nog een keer dezelfde route, maar het ging niet meer zoals daar voor. Het spontane was er vanaf en ik dacht weer na hoe het moest. Ik haalde zelfs Timo niet meer in… Na 2 rondjes zijn we naar boven gegaan. Ik ben naar de sportwinkel boven gegaan en ik heb gevraagd of ze de bril heel misschien konden plakken. Dit hebben ze ook gedaan. Hij kon niet beloven dat de bril zou blijven zitten, maar als ik voorzichtig was en het eerst liet drogen, kon ik hem wel weer dragen… Dus morgen maar met mijn zonnebril op gaan skiën. Die heb ik wel bij en als mijn bril weer kapot gaat, kan ik echt geen auto rijden. Wel kleine stukjes (als ik geen borden e.d. moet lezen), maar geen grote stukken, dan heb ik echt knallende hoofdpijn. Dus ga ik maar even zuinig aan doen met mijn geplakte bril. Wij hebben voor de zekerheid wel al secondelijm gekocht, mocht hij nogmaals door 2-en gaan. En ja we zullen bij thuiskomst een afspraak met de oogarts moeten maken vrees ik… Het ging deze week ook al veel te lang goed natuurlijk.

Na de bril te hebben laten repareren, gingen we naar de prijsuitreiking. Nigila kreeg haar 4de prijs (ze hebben alleen prijs 1,2,3 en 4). Het lijkt op een gouden medaille en ze is er (terecht) gelukkig heel blij mee. Ook haar prestatieboekje heeft ze mee terug gekregen. Ook hebben wij voorgenomen om volgend jaar zelf ook een keertje skiles te nemen. Kijken of we de fouten die we ons zelf hebben aangeleerd er misschien een beetje uit kunnen krijgen.

Na het skiën hebben we weer broodjes (en een paar flessen Almdudler) gehaald bij Billa. Hierna naar Brambergen gereden naar de apotheek om iets te halen tegen reisziekte voor Nigila. We hopen dat het helpt en gaan ze in ieder geval wel innemen op de terugreis. Baad het niet dan schaad het ook zeker niet.

Onze dag zit er bijna op, nog even zo een spelletje doen en dan morgen helaas al weer de laatste ski dag. Met z’n drietjes, Nigila kijkt daar al helemaal naar uit. Dat vind ze toch altijd wel ook heel leuk om een dagje met z’n allen te skiën en zo de week af te sluiten, so bis morgen.