De laatste skidag

Het is -13 vanmorgen dus het zijn bijna zomerse temperaturen vandaag. Ons laatste ochtendbuffet, dus nog maar even een smakelijk hard gekookt eitje besteld. Ze weten het al, 1 koffie, 1 thee en 1 chocomel… Heerlijk ons kostje weer bij elkaar gescharreld. Toch wel lekker hoor zo’n ontbijtbuffetje. Dat zijn wij niet gewend, maar daar kunnen we zeker wel aan wennen.

We proberen om de meute van gisteren voor te zijn. We stappen dan ook rond half 9 in de gondel naar boven. Nigila heeft de leiding vandaag, dus zij zegt waar we naar toe gaan. Ze wilt heel graag nog eens naar het dal toe skiën, dwars door het bos, maar dan wel via de blauwe route. Oké, dat is goed.. De sneeuw ligt er deze ochtend perfect bij. 6 is normaal niet onze lievelingsroute, maar de papsneeuw die op hopen geschoven worden, die zijn er nog niet. Dus met een nog bevroren geprepareerde helling is het heel goed te doen. Het is inderdaad een hele mooie lange route. Ik schat een kilometer of 14, met afwisselende paden. Dan een groen pad er tussen, dan weer een donker blauw stuk, dan weer een wat makkelijkere gedeelte. En ja we komen langzaam maar zeker tussen de bebouwing. Op een gegeven ogenblik skiën we langs een schone weg, wel erg vreemd om te zien. We moeten de weg ook 2x oversteken. Daar hebben ze dan wat extra sneeuw “neergegooid”. Om een uur of 10 zijn we beneden en wachten in Neukirche geduldig om de skibus die ons naar de gondels zal brengen. Het wordt er wel erg druk, we zijn duidelijk niet de enige die tot het dal geskied zijn.

Weer naar boven doen we echt de pistes die Nigila graag doet. Zij is ook wel van het zekere gevoel, dus het worden vooral blauwe pistes. 1 keer ging het mis en moesten we een stuk terug om weer op blauw te komen. Nigila koos er dan toch maar voor om op de rode 10 te blijven. Haar gezegd op haar eigen tempo haar bochten te draaien en dat het vast goed kwam. En ja natuurlijk kwam het goed. Zonder problemen kwam madam beneden. Zowel Timo als ik waren op de eerste helling al gevallen, dus ze was super trots dat ze veel beter dan ons kon skiën. Het was een mooie ochtend die we eindigden bij Rettenstein. Hier hadden wij nog nooit gegeten. Het was echt goed, beter dan boven vond ik. Hier landde ook een helikopter. Er bleek een vrouw onderweg lopend naar het restaurant ongelukkig gevallen te zijn. Ze werd ook meegenomen met de helikopter. Toch erg indrukwekkend om die op te zien stijgen (en ja het trekt erg veel bekijks).

Na het eten nog een paar keer de bekende hellingen gehad. We zouden om een uur of 3 stoppen om zo op tijd nog wat spullen in te pakken. Om half 3 vertelde ik dat het de laatste ronde was, iedereen was het er mee eens en we zijn richting de gondel gegaan. Hier bleek de klok op 14:10 uur te staan, oeps ik was een uur mis. De kleine dame had echter moeie benen en wilde toch graag naar beneden. Dus nog even gezwaaid en in de gondel gestapt.

Beneden hebben we bij de Spar nog een paar laatste broodjes gehaald, kaizerschmarren en op naar ons gasthuis. Hier hebben we al een paar grote spullen in de auto gelegd. De Almdudler dat durven we ivm de vorst ’s nachts niet aan. Bang dat de inhoud bevriest en de flessen openspringen door het uitzetten. Onze laatste Oostenrijkse kaizerbrödschen gegeten en we genieten nu nog even van een gezellige avond samen.

Zo meteen nog even een paar potjes kwartetten. Dan op tijd naar bed, want om 05:30 uur loopt de wekker af… Gaap. Ik heb me nu al voorgenomen om zondag lekker uit te slapen, heerlijk, ik kijk er nu al naar uit… Bedankt voor jullie belangstelling… doei groetjes uit een schitterend mooi heerlijk Oostenrijk.